Wycieczka

            - Przepraszam – bąknął. – Nie musimy się przytulać, jeśli nie chcesz. Nie będziemy robić niczego, co ci się nie podoba, dobrze? Jedźmy już.

            ***

Wysiadła z samochodu i zamknęła drzwi. Przez ułamek sekundy popatrzyła na niego. Nie uśmiechnęła się. Odwróciła się i pobiegła.

***

            Lucia Fernandez położyła torebkę na stole i weszła do salonu. Zastała przerażający widok. Alvaro siedział na sofie, a w jego dłoni tkwiło kilka igieł kaktusa. Malutkie rany obficie krwawiły.

Zmienił program. Telenowel nie cierpiał jeszcze bardziej, niż informacji z kraju i ze świata. Oczy piekły go od łez. Otworzył kolejnego snickersa i zaczął pochłaniać go wielkimi kęsami.

            - Ty kretynie! – zawył. – Co ty sobie wyobrażałeś? – Wcisnął głowę w poduszkę i wył. Długo. W końcu rozpacz wyczerpała go i zasnął.

            Bezludna wyspa. I ona. Tylko on i ona. Żadnych ludzi, żadnych. Tak byłoby lepiej. Tak byłoby dobrze. Ona zawsze by się śmiała. I nigdy nie płakała. On już nigdy nie myślałby o tabletkach. Ani o wiadukcie. Spędzaliby razem całe dnie. I byliby tacy szczęśliwi.

            Dzwonek telefonu.

            Znowu ta cipa.

            Zwlókł się z łóżka, usiadł na krześle przy aparacie i odebrał.

            - Halo?

            - Halo? Mirek?

            Kto to, kurwa, jest?

            - Tak, a… Kto mówi?

            - Ania.

            ***

            Lucia Fernandez już miała położyć torebkę na stole, gdy poczuła coś dziwnego.

            ***

            - Ania!

            - Nie przeszkadzam?

            - W życiu! Czy ty płaczesz?

            - No trochę.

            - Co się stało?

            - Znowu pokłóciłam się z mamą.

            - Przykro mi.

            - I wiesz co?

            - Tak?

            - Ona mnie już nie kocha.

            - Co ty opowiadasz?

            - Spotkamy się?

            - Jasne. Już jadę.

            ***

            - Tak powiedziała?