Widok Miasta [Fragment 1]

Lecz trafiłem  tam (tu?) i świat stał  się jeszcze mniej zrozumiały.

Podróżowałem  samotnie  już  od  dwóch  lat.  Poznałem wiele  miejsc, wielu  ludzi, rzeczy, których  wcześniej  nie znałem…

Wtem…  nagle  pojawiła  się  myśl – myśl, która zaważyła na dalszym moim życiu: „Odnalazłem swoje miejsce, tu  chcę żyć”.

Potem, długo w nocy, nie mogłem zasnąć. Raz rozpoczęty  tok  myśli, marzeń  nie  dawał mi  spokoju. Nad ranem sen zmieszał się z jawą; w końcu usnąłem.

                                                                  ***

Zbudziwszy  się, w  pierwszej  chwilii,  pomiędzy  snem, a budzącą   się   powoli   świadomością,  nie  wiedziałem   gdzie jestem. Krótki  moment  rozeznania: „Jestem w Mieście”. Był piękny  poranek.  Promienie   słoneczne  wdzierały  się  przez okno, rozpraszając  w świetle dnia wspomnienie Dziewczyny; musiałem zobaczyć ją jeszcze raz.

Wstałem   pośpiesznie, umyłem  się, ubrałem  i zbiegłem schodami   na  dół, przeskakując  po  dwa, trzy stopnie naraz. Minąłem  bez  słowa  samotnie  pracującego  przy  kontuarze Oberżystę i wybiegłem  z  Gospody, słysząc jakby z oddali  jego głos: „Dokąd  tak  biegniesz, młodzieńcze? ” Ulice   Miasta  świeciły jeszcze  pustkami o tak wczesnej porze. Słońce grzało, wiatr rozwiewał jesienne  liście, rzucając je tam, gdzie mu się  podobało: o  szyby  okien i witryny  sklepów, pojawiające się  sporadycznie  ludzkie  twarze  i  wygasłe  po nocy  uliczne  latarnie,  unosił  je  ku  górze, to  znów  rzucał  o bruk. Na dachach  i  gzymsach   domów  usadowiły  się  kruki i wrony. W bramie mały piesek przyjaźnie merdał ogonem.

W  miarę  jak  posuwałem  się  w  stronę (pchany  niewytłumaczalnym    instynktem)  rynku,  ulice    powoli   zapełniał  tłum ludzi: jedni  spieszyli do swych kramów, warsztatów lub innych  miejsc pracy,  drudzy -  zdawało  się  –  kręcą  się  bez  wyraźnego celu. Kierując się widoczną z daleka wieżą kościoła, dotarłem  do centrum Miasta.

Rynek otoczono z trzech stron kamienicami w większości ze  sklepami  lub warsztatami na dole, a mieszkaniami na górze, zaś od strony północnej dostępu do niego broniły lśniące w słońcu dwa symbole Miasta – kościół  i ratusz. Na targowisku  – jak  się  zorientowałem - skupiało się całe życie gospodarcze, kulturalne, społeczne i polityczne a także towarzyskie Miasta. Tam  pobudowano najważniejsze  gmachy publiczne,   z których  najdoskonalszy  był kościół, którego  wieże miałem już  okazję  podziwiać  wczoraj  ze szczytu  wzgórza i dzisiaj w drodze  na plac targowy. Tam handlowano, zbierano się i organizowano wszystkie uroczystości i święta ważne dla mieszkańców Miasta.  Sprzedający  wystawiali swoje towary  przed sklepami, wprost na ulicy, tak by zapewne można było je dokładniej  obejrzeć  i zachęcić  w ten  sposób do kupna. Sprzedawcy   szynek, podrobów,  polędwic i  kiełbas  – rzeźnicy zachwalali  kawały  okrwawionych  mięs, ubitych poprzedniego wieczora zwierząt, a równocześnie uważnie śledzili szybujące  nad ich  głowami drapieżne  ptaki, gotowe, w chwili nieuwagi handlarza   porwać   coś   dla  swych   żarłocznych   żołądków. Rzemieślnicy:   tkacze,   zegarmistrzowie,   złotnicy,   golarze i  inni    mistrzowie   zawodu    pracowali   przy   szeroko   uchylonych oknach. Na rynku wrzał ruch.  Zaczynał  się  normalny, codzienny trud.