W Garści

W miejscu gdzie odpoczywał był cień, wokół jednak panował nieznośny upał, rozglądał się dookoła, nieopodal stały puste o tej porze zabudowania, być może mieszkańcy wybrali inne miejsce na odpoczynek, lub dawno się stąd wynieśli. W oddali słychać było powtarzający się świst, nie był to jednak wiatr, przez chwilę próbował sobie przypomnieć co to za dźwięk, znał go z przeszłości, już gdzieś słyszał, lecz wspomnienia były zbyt odległe, zamazywały się. Z zamyślenia wyrwały go samoloty, które co jakiś czas przecinały niebo, lubił się im przyglądać, w młodości podążał za nimi, lecz zawsze znikały za horyzontem, za chmurami, zostawiając go daleko w tyle, teraz czas na zabawy się skończył, przybyło obowiązków w tych trudnych czasach, trzeba zdobywać pożywienie, szukać noclegu, wiedział że nie jest wyjątkiem, że każdy musi sobie radzić. Zagadkowy gwizd powtórzył się, był głośniejszy, bardziej pobudzał wspomnienia, po chwili raz jeszcze go usłyszał, i już wiedział z czym ma do czynienia, na reakcje było jednak za późno. Kolejny świst, tym razem nie z daleka, ale w samym centrum, wbił się w uszy, wywołując w nich szum, i naglę poczuł ukłucie w prawym boku. Czuł jak ból wzbiera w nim, jakby rozrywał go od środka, wyrzucając na zewnątrz strzępy kości i krew. Raz jeszcze spojrzał w niebo, tym razem mimowolnie, gdyż ciało poderwało się lekko do góry i bezwładnie upadło. Wbiło się w gorący piasek, jego drobinki wypełniły ranę, z której to wypływała posoka, złocisty kolor piasku przechodził w purpurę, a spragniona ziemia wsysała każdą krople życiodajnego płynu. Chciał zaalarmować towarzyszy, wiedział że żaden z nich mu nie pomoże, ale chciał ich chociaż ostrzec przed niebezpieczeństwem, chciał się przydać ten ostatni raz. Lecz nie potrafił wydobyć z siebie żadnego dźwięku, choćby cichego pisku.

  Podbiegł do niego, z zaciekawieniem przyglądał się jak leży, ślady krwi nie pozostawiały wątpliwości, został trafiony, z klatki piersiowej wyzierała głęboka rana, pocisk przebił ciało na wylot, zostawiając za sobą pogruchotane kości. Ciało jeszcze przez moment poruszało się, jakby wykonywało jakiś pradawny taniec wywijając się na gorącym piachu, potem jednak zamarło w bezruchu. Obserwator nie był z tego zadowolony, spodobał mu się ten taniec, trącił ofiarę, kolejna fala bólu wypełniła ciało pobudzając je. Obcy obserwował nieskoordynowane ruchy, raz jeszcze pchnął rannego. Uśmiechnął się, po czym wyciągnął do niego dłoń, chwycił go, na rękach pojawiła się krew, ale jemu to nie przeszkadzało, chciał go przenieść w inne miejsce, poza nieznośne słońce, musiał się spieszyć, głośne ponaglenia które słyszał kazały mu stamtąd uciekać. Nie miał wyboru, to nie on tu rządził, nie zamierzał jednak zostawiać okaleczonego. Przeniósł go nieopodal, po czym nachylił się w jego stronę, chciał usłyszeć czy oddycha, nie był jednak w stanie stwierdzić czy tak jest. Do głowy przyszedł mu inny pomysł, i po paru minutach wrócił z zmoczoną szmatką, krople zimnej wody opadły na postrzelone ciało, spływały z niego barwiąc się na czerwono. Krople dotarły do języka, ostatnimi siłami na wpółświadomie przełknął je.

  Otworzył oczy, nieznana twarz wpatrywała się w niego, w jej ślepiach nie było jednak współczucia, ani chęci pomocy, była niezdrowa ciekawość, ciekawość tego jak wygląda śmierć. Zamknął oczy, i mimowolnie łapał ostatki powietrza, znów uniósł brwi, twarzy nie było, gdzieś znikła, docierały jednak do niego sygnały dźwiękowe, słyszał czyjeś kroki, ten chrzęszczący pod butami piach, zbliżały się do niego. Chciał uciec, lecz był zbyt osłabiony, chciał przestać żyć, w końcu się poddać i umrzeć, lecz ciało odmawiało tego, zbyt słabe na walkę, ale zbyt silne na śmierć. Nie rozumiał tego, czy musi mierzyć się z cierpieniem, z przeszywającym bólem wypełniającym wątły organizm, z świadomością którą dopada rozpacz i bezsilność. Czuł, że razem z bólem ogrania go szaleństwo. Wspomnienia z minionych szczęśliwych czasów, mieszają się z agonią którą wywołuje rwąca rana. Odczuwał jak gorące powietrze dostaję się do wnętrzności przez dziurę po kuli, jak rozchodzi się po trzewiach wypełniając każdą szczelinę, jakby tlen zżerał go od środka. Ponownie zamknął oczy, a korpusem wstrząsały miarowe drgawki.