Słowa

Światło przenikało na wylot doskonale wyczyszczoną szybę, przez którą ostatnio podglądasz świat. Nie zauważyłeś, że weszłam. Stałeś tyłem do drzwi. Brodę podpierałeś na lewej pięści, prawą ręką uciskałeś brzuch z taką siłą, jakbyś próbował powstrzymać coś, co ma zamiar od wewnątrz wywiercić ci w nim dziurę.

Widząc cię z czołem opartym o okno i ze zmrużonymi oczami, zrozumiałam jak bardzo musisz być nieszczęśliwy. Sprawiałeś wrażenie małego chłopca, zamkniętego w szpitalnej klatce, łapiącego ostatnie promyki nadziei. Chwila, w której cię zastałam była twoją prywatną modlitwą, kierowaną nie do Boga, lecz do świata, o uśpienie bólu, który trawił cię od środka. Przyglądałam ci się, choć znam cię całego na pamięć. Twoje usta, lekko rozchylone, zachłannie łapały okruszki powietrza w przerwach między skurczami. Powieki drżące, choć zamknięte, próbowały wyobrazić sobie inny świat. Świat, w którym brwi mogłyby zapomnieć o nieustannym napięciu i pożegnałyby zmarszczkę niepokoju na spokojnym czole.

Zapukałam cicho we framugę drzwi. Nie spieszyłeś się z reakcją. Odwróciłeś się powoli i, widząc mnie, cicho westchnąłeś. Jedno krótkie: "Ach!" powiedziało wszystko, o czym pomyślałeś. Lekko zawiedziony, że ktoś przerwał ci w rozmyślaniu, ale szczęśliwy, że to przynajmniej ja, usiadłeś na łóżku i wysłałeś mi wzrok, mówiący: "W porządku, porozmawiajmy, jeśli musimy". Ale nie musieliśmy…

Wiedziałam, czego się bałeś. Zamknięty przed życiem w oczyszczonym z radości pudełku po pigułkach anty-stresowych, nie potrafisz zapomnieć o kobiecie, która cię kocha na zabój i która przypomina ci o sobie w chwilach podobnych do tej. Jej pocałunki są bolesne, ale miłość ogromna i niepohamowana.

Niebo za oknem pociemniało niebezpiecznie, zapowiadając burzę. Zaczął padać deszcz. Pod tym gradobiciem chwil obserwowałam cię z tak wielką uwagą, że w końcu zauważyłam w tych oczach niepokój o mnie. Usiadłam przy tobie. Niemal od razu objąłeś mnie w pół i przyciągnąłeś do siebie. Wtedy poczułam, że pierś twoją dławi niemy szloch za utraconą wolnością. Świat biegł swoim torem, chociaż wyrzucił cię poza bieżnię. Ty, który zawsze chciałeś wyprzedzić go o całe okrążenie, teraz obserwujesz wyścig z pozycji widza na widowni, zazdroszczącego zawodnikom. Otrzymałeś nowe gratisy od Boga w postaci flaszek z morfiną i biletów na mijające cię życie. Widzisz, to jest cudowny podarunek i nie każdy na niego zasłużył.

Ramię, na którym opierałam swoją głowę, uniosło się pod wpływem powziętego głębokiego wdechu, jako środka do skruszenia sztyletu przeszywającego jamę brzuszną. Gdy położyłam rękę na twoim kolanie, zauważyłam, że nie tylko pierś drga, ale że dygocesz cały. Poczułam, jak twoje palce wbijają się w moje biodro. O czym miałam z tobą rozmawiać w chwili, gdy nie byłeś w stanie nawet myśleć?

A na zewnątrz szalała już burza. Deszcz padał z taką siłą, jakby miał ochotę zniszczyć doszczętnie powierzchnię ziemi. Chmury dzielnie strzegły dostępu do nieba. Wątpię czy w taką pogodę jakakolwiek dusza, opuszczająca świat, trafiła do raju. Kiedyś babcia opowiadała mi, że Bóg mówi poprzez grzmoty. Podobno okazuje w ten sposób swoje niezadowolenie. Dlaczego więc był niezadowolony? Co mu się nie spodobało? Czy to, że byłam wtedy z tobą? Że jest, w ogóle, komu przy tobie być?

Zorientowałam się, że badasz dokładnie każdy wyraz mojej twarzy, jakbyś na podstawie tylko tych analiz miał zdecydować czy zostać, czy odejść. Zamknęłam oczy. Nie lubię, gdy to robisz, więc nie chciałam patrzeć, jak sprawdzasz moje reakcje na tą sytuację.. Wziąłeś moją dłoń w swoją, by po chwili ścisnąć ją tak mocnom jakbyś chciał pokazać przez co właśnie przechodzisz. Patrzyłam, jak kurczysz się w sobie, i twoje dłonie również. Poczułam ból. Nigdy jeszcze z taką siłą, jak teraz, nie trzymałeś mnie w swoich objęciach. Z jakiegoś dziwnego powodu, spodobał mi się fakt, że dzielisz te chwile ze mną. Uwolniłam się jednak delikatnie i pomogłam ci się położyć.