Słowa

Denerwujesz się. Nie lubisz, gdy inni muszą pomagać ci w najzwyklejszych czynnościach.. Pamiętam, gdy kiedyś mówiłeś, że nawet umrzeć nie będziesz mógł sam, bo tak naprawdę twoja świadomość zawiedzie cię w ostatnich chwilach. Nie chciałeś się z tym pogodzić, tak jak ja z twoją decyzją o zawieszeniu broni, o poddaniu się. Kiedyś się wściekłeś, gdy powiedziałam: "Jeśli nie dla siebie, to walcz dla mnie". Muszę przyznać ci rację, że nie mam pojęcia, w jakiej jesteś sytuacji i z czym walczysz. Niestety widziałam ile zrobiłeś już dla nas i jeżeli sam czujesz, że dłużej nie dasz rady to nie mogę od ciebie wymagać niemożliwego. Tak chciałabym, abyś jeszcze raz podniósł się i stawił czoła kobiecie, z którą ja nie mogę nawet konkurować. Głęboko wierzę, że tym razem wygrałbyś bitwę. Spojrzałeś na mnie i dotknąłeś mojej twarzy.

Lubię, gdy mnie dotykasz. Zawsze o tym wiedziałeś, od pierwszego spotkania uwodziłeś mnie w ten sposób.Był subtelny, delikatny, początkowo przypadkowy, a później celowy. Nawet teraz, kiedy zwijałeś się z bólu, stać cię było na chwilę czułości. I co ja mam teraz z tobą zrobić? Co mam zrobić z twoimi zmysłowymi prezentami, które są ulotne jak mgła, a jednak zostają?

Wiem, że odgadujesz moje myśli. Jesteśmy dopasowani do siebie jak dwa odbicia w lustrze. Niby jednakowe, a zupełnie odwrotne. Uzupełniamy się. Ja mogłabym pójść za tobą na koniec świata, a ty poszedłbyś tam tylko wtedy, gdybym podążała za tobą. Ja widzę twoje niebo, a ty rysujesz je specjalnie dla mnie. W końcu ty chorujesz, a ja, mimo że jestem zdrowa, umieram razem z tobą.

Skurcz minął. Odetchnąłeś z ulgą, ale też z niepokojem, że może niedługo wrócić. Zmarszczki na czole i między brwiami ułożyły się wygodnie na twojej zmęczonej twarzy. Mogły teraz chwilę odpocząć od kolejnej długiej i żmudnej roboty. Dopiero teraz naprawdę byłeś tu, ze mną. Znów posłałeś mi spojrzenie w stylu: "Może jednak porozmawiamy?", ale kąciki twoich ust wygięły się niepewnie od takiego pomysłu. Wiedziałam, że tego nie chcesz. Pragniesz jedynie zaspokoić moją ciekawość i niewiedzę, która czasami przeżera mnie na wylot. Jednak nie chciałam cię zmuszać. Usiadłam na łóżku wtulając się w ciebie i pozwoliłam na kolejną fazę czułości.

Kochasz moje ciało. To zadziwiające, że ja znajduję w nim tyle niedoskonałości, a ty kochasz je takim, jakie jest. Tyle razy topiłeś w nim swój smutek, gorycz, a nawet złość, i ono wszystko przyjmowało bez żadnych skarg. Teraz też jest podobnie. Szukasz spokoju i mojej bliskości. Nie potrzebne są twoje słowa, zapewnienia o miłości. Mówisz poprzez dotyk, który ja kocham. To wystarcza nam obojgu.

            Pokazujesz, jak bardzo tęskniłeś, jak bardzo kochasz i cierpisz oraz, jak bardzo żałujesz, że nie dałeś mi tego, czego oczekiwałam. Gdy położyłeś rękę na moim brzuchu wróciło widmo naszych wiecznych rozmów na temat przyszłości. Między innymi tego nie potrafiłeś mi do tej pory podarować – rodziny, jakiejś części siebie – dziecka. Wiesz, że o tym marzyłam. Chciałam nosić w sobie małego człowieczka, który zostanie ze mną nawet wtedy, gdy ciebie zabraknie, w którym będę mogła zawsze odnaleźć jakąś część ciebie, którym ulokuję swój nadmiar miłości. Ale ty zawsze myślałeś za nas oboje. Zawsze troszczyłeś się o nas. Zawsze, nawet wtedy, gdy sprawiałeś mi tym przykrość. Na wszystko znajdowałeś bystry i racjonalny argument. Dziecka nie podarowałbyś mi, nawet gdybyś mógł, z dwóch powodów. Po pierwsze – samotna, młoda mama, która jest na utrzymaniu rodziców nie poradziłaby sobie w świecie, a przynajmniej ciężko by jej było. A po drugie nie chciałbyś skazywać własnego dziecka na los podobny do tego, który cię spotkał.