Reset

Trzęsę się z zimna. Spałem jak zabity. Później pewnie rozwali mnie przeziębienie wszech czasów.

Zaczyna świtać. Prażubra nie ma. Po puszczy ani śladu. W porównaniu z nią las wygląda jak park albo jak drzewa między grobami na cmentarzu.

Aż smutno jakoś.

– W mordę, całą noc tu byłem.

Myślę o mojej świntuszce. Ależ się musi martwić.

– Powrót do przyszłości.

Zrywam się i pędzę w stronę ścieżki. Jest! Po kilkunastu minutach między drzewami, w brzasku, wyłania się osiedle, niczym zaginione miasto Majów.

Co za ulga.

Basia wrzeszczy, kiedy słyszy mnie przez domofon. Dobrze, że jest w domu, bo nie wziąłem kluczy, wyszedłem przecież na chwilę.

Jestem brudny tak samo, jak we śnie. Mam też te same zadrapania. Lunatykowałem? Nie wiem, jak to wytłumaczyć i nie mam teraz na to siły.

Mózg potrafi płatać figle i tyle.

– Sławek!

Wskakuje na mnie. Przywiera tak, że dynamitem bym nie oderwał.

– Dusisz mnie, babo!

Zeskakuje i wyprowadza cios w bęben.

– Opf! – Zginam się w pół.

Od razu dostaję kopa w zadziec, prostuję się.

– Co ty!?

– Gdzie byłeś!? Jak ty wyglądasz?!

– W lesie przecież.

Łapię tę małą pchłę i zanoszę do sypialni. Rzucam na łóżko, ale natychmiast się podrywa. Nie odczytuje mojej tęsknoty jak trzeba.

Pracuje w trybie wojowniczym, nie romantycznym.

– Co się z tobą działo!?

– Zabłądziłem w lesie.

Próbuję się zbliżyć. Odskakuje.

– O nie, nie bratku! Gadaj, co się z tobą działo. Niebo i ziemię poruszyłam! Byłam na policji!

– Na policji? Po co?

– Gadaj!

Szykuje się, żeby znowu mi przylać.

– Zaraz wszystko wyjaśnię. – Unoszę łapska, poddaję się.

– I wio do łazienki, śmierdzielu!

– Najpierw zjem, bo zdechnę.

Myję się i opowiadam, że chciałem tylko poleżeć, ale zasnąłem głęboko. Basia siedzi na sedesie i obdzwania wszystkich, daje znać, że się znalazłem.

Wycieram się i próbuję zwrócić jej uwagę. Prężę się, wyginam, a odwracając się prawie pacam w głowę swoją najważniejszą kończyną. Ale Mała jest za bardzo przejęta, żeby to odczytać jak trzeba.

– Głupi jesteś. – Strzela mnie w poślad.

– Csss! – Zapiekło.

– Szukaliśmy cię, niektórzy wzięli psy – wyrzuca z pretensją.

Policja olała sprawę, bo od zniknięcia nie minęły dwadzieścia cztery godziny. Wyobrażam sobie tropiącego ratlera Hanki i yorka Kuby. Śmieję się i dostaję w łeb, bo Małej nie jest do śmiechu.

– Widocznie nie trafiliście na polankę.

– Trafiliśmy na całe mnóstwo polan i polanek. A ilu spotkaliśmy dziwnych ludzi. Przytulali się do drzew, leżeli na liściach.

– Świrów nie brakuje.

– Obeszliśmy tylko połowę. Kuba tak zaplanował poszukiwania, żebyśmy niczego nie pominęli.

– To w końcu surwiwalowiec. – Czuję zazdrość.

– Szukaliśmy do późnej nocy. Z samego rana mieliśmy szukać dalej. Wysłał mi mapę, co już sprawdziliśmy.

Basia odpala komputer, a mnie znów kręci się w głowie. Awersja do elektroniki nie minęła.

Fajnie, że w lesie czułem się wybornie. I przynajmniej pospałem.

– Stanę z tyłu – mówię.

Oglądamy mapę. Na przeszukanym terenie nie widać polany. Zdjęcia satelitarne też jej nie zdradzają, widocznie jest za mała. Ale wiem, gdzie się znajduje, mniej więcej. Na pewno tam, gdzie szukali.