Que debemos pasar tiempo juntos. Tom II. Rozdział 18

            - To wróciłaby ci pamięć, tak?

            - Dokładnie. Zgodzisz się ze mną widywać?

            - Wiesz, ja nawet nie wiem, jak masz na imię.

            - Wiem… Za dużo sobie wyobrażałem. Przepraszam, nie chciałem cię urazić.

            - Źle mnie zrozumiałeś. Nie jestem pewna, czy akurat ja jestem najlepszym kompanem. Ale mogę ci zaoferować swoje towarzystwo. Zrozum, ja nie jestem typową nastolatką.

            - Wiem – chwyciwszy ją za rękę, ucałował jej wewnętrzną stronę. Wywołał tym samym kolejny, jednak większy rumieniec na buzi dziewczyny. W głębi duszy już cieszyła się na te spotkania.