Que debemos pasar tiempo juntos. Tom I. Rozdział 34 (ostatni)

Mijały kolejne tygodnie, a Kacper nadal nie odzyskał pamięci. Zgodził się zamieszkać w leśniczówce, więc mogłam być przy nim  mimo iż on nie pamiętał naszej miłości i tego, co się wydarzyło. Traktował mnie, jak koleżankę z dawnych czasów. Ja natomiast musiałam przezwyciężyć chwile zwątpienia. Wielokrotnie wylewałam swoje łzy w poduszkę.

                               Po raz kolejny siedziałam w recepcji, gdy przy ladzie stanął Kacper.

                - Opowiesz mi jak się poznaliśmy?

                - Teraz?

                - Może sobie coś przypomnę.

                - Dobrze. Chodźmy do ogrodu zimowego.

Jesienne dni stały się coraz bardziej chłodne. Usiedliśmy naprzeciwko siebie.

                - Przyjechałam do leśniczówki, by zapomnieć o zawodzie miłosnym. Nie podejrzewałam nawet, że tu, gdzie zawsze czułam się bezpieczna spotka mnie kolejne rozczarowanie…

                - Ja? - przerwał mi.

                - Nie. Zanim poznaliśmy się wydarzyło się jeszcze dużo złego. A nasze poznanie miało to zakończyć, ale do tego przejdziemy za chwilę. Na miejscu spotkałam człowieka, który początkowo drażnił mnie, a później… Podszył się pod ciebie i tym mnie przekonał do siebie.

                - To znaczy?

                - Miałeś siostrę. Miała wypadek. Moja mama próbowała ją uratować. Niestety się nie udało. Przypomniał mi mamę, która kilka dni później zginęła w pożarze razem z moim tatą.

                - Dlaczego podszył się pode mnie?

                - Zaraz do tego dojdziemy. Przez długi czas okłamywał mnie. W końcu doszło do tego, że stałam się zakładnikiem jego koleżki. Mało brakowało, a zastrzeliłby mnie. Dopiero wtedy Gabriel powiedział mi prawdę, którą odkrył.

                - Kim jest Gabriel?

                - Jest właścicielem leśniczówki i niejako moim drugim ojcem. Po śmierci rodziców zawsze mogłam liczyć na niego i jego żonę Anitę.

                - Co było dalej?

                - Chciałam, jak najszybciej z Tobą porozmawiać. Ty wtedy byłeś w swoim zamku w Kornwalii. Bez namysłu pojechałam do ciebie. I tak właśnie się poznaliśmy…  i w krótkim czasie zakochaliśmy się w sobie.