Que debemos pasar tiempo juntos. Tom I. Rozdział 34 (ostatni)

                - Kacper, co ci się stało? Gdzie ty byłeś?

                - Spokojnie to tylko zadrapania. Cały dzień bolała mnie głowa. Myślałem, że eksploduję.

                - Zadzwonić po doktora?

                - Nie. Wszystko już będzie dobrze.

                - Jak to? Co ty mówisz?

                - Niczym sobie na ciebie nie zasłużyłem. Byłaś bardzo dzielna.

                - Kacper?

Nie zdążyłam już nic więcej powiedzieć, gdy podszedł do mnie i pocałował. Tym razem całował namiętnie i… zaborczo. Miałam wrażenie, że chce chłonąc każdy pocałunek i gest, jaki jest między nami. Powoli moje ciało budziło się na jego ciepło, gest i obecność. Jednak ja już nie chciałam się łudzić. Z trudem oswobodziłam się z jego objęć i wyszeptałam.

                - Nie chcę złudzeń.

                - To nie złudzenia. Masz mnie tu i teraz. Ten ból głowy to były, wracające wspomnienia. Trochę to potrwało zanim do ciebie wróciłem.

Nie mogłam wprost uwierzyć w jego słowa. Patrzyłam na niego czując, jak po moich policzkach płyną łzy szczęścia. To już koniec moich zmartwień. Ukochany człowiek stoi przede mną i nic już się nie liczy.

                - Kacper, kochany - to mówiąc wtuliłam się w niego. - Jesteś.

                - Tak, kochanie. Kocham cię. Kocham was.

Dalsze słowa były zupełnie zbędne. Wziął mnie na ręce i zaniósł prosto do mojego pokoju. Tam nasza miłość mogła wreszcie eksplodować nowym blaskiem. Tym razem jesteśmy mocniejsi o nowe doświadczenia i przeżycia. Już nie zwątpimy w siebie. Na nowo ja jestem jego a on mój. Czy może być coś piękniejszego niż siła prawdziwej miłości? Oczywiście, że nie. To właśnie jej siła dała początek nowemu życiu, rozwijającemu się we mnie. Nasze dziecko będzie już teraz szczęśliwe. My będziemy szczęśliwi.

Koniec