Que debemos pasar tiempo juntos. Tom I. Rozdział 33

                - Ale on mnie nie pamięta! - Bez dalszych wyjaśnień poszliśmy do jego sali. Doktor kazał mi zostać na korytarzu. Przez szybę widziałam jedynie, jak się miota. Krzyczał coś i gestykulował, aż w końcu lekarz był zmuszony podać mu lek uspokajający. Wychodząc z sali medyk powiedział.

                - Przykro mi pani Walerio, ale będzie pani musiała jeszcze ubezpieczyć się w cierpliwość.

                - To znaczy?

                - Pan Kacper stracił pamięć. Nie pamięta, kim jest ani swoich bliskich.

                - Ile to potrwa?

                - Na to pytanie nie jestem w stanie niestety pani odpowiedzieć. Równie dobrze pamięć może wrócić jutro albo…

                - Wcale?

                - Tak też może być, ale miejmy nadzieję. Sama pani mówiła dzisiaj, że jest nadzieja.

                - Owszem, ale nie przewidziałam takiego biegu wydarzeń. Wie pan on był i jest mi pisany. Nie wiem, co ja bez niego zrobię. Co my bez niego zrobimy?

                - Proszę być dobrej myśli. Proszę iść do niego.

Ciągle, płacząc weszłam do środka. Kacper siedział nieruchomo na łóżku. Nie chciałam go przestraszyć, więc zapukałam i spytałam.

                - Mogę wejść?

                - Proszę.

Podeszłam nieśmiało i usiadłam obok.

                - Niech pani nie płacze  – rzekł po chwili.

                - Mam na imię Waleria. Waleria Darłowska. To wszystko przeze mnie.

                - Nie obwiniaj się. To ja nic nie pamiętam. Mam na imię Kacper, tak?

                - Tak. Kacper Sadowski. Wybacz mi.

                - Ale nie wiem, co.

                - Wszystko. Co ja najlepszego zrobiłam?

                - Przestań.

                - Gdybym nie była egoistką teraz planowalibyśmy…