Que debemos pasar tiempo juntos. Tom I. Rozdział 33

                - Byliśmy parą?

                - Kiedyś tak.

                - Jak to się stało? Miałem wypadek?

                - Tak. Wjechałeś samochodem na drzewo. Trzy miesiące temu. Jechałeś za mną, chcąc mi wyjaśnić to głupie nieporozumienie. Nie udało się.

                - Może niedługo to sobie przypomnę. Powinnaś odpocząć. Byłaś tu przecież cały czas.

                - Aż tak to po mnie widać?

                - Pamiętam twój głos i płacz. Nie wiem, dlaczego. Jesteś w ciąży, prawda?

                - Słyszałeś.

                - Niewyraźnie. Jedź do domu.

Nie potrafiłam przestać płakać. On nie pamięta mnie. Zna jedynie mój głos. Nie mówiąc nic wyszłam z sali, po czym udałam się prosto do leśniczówki. Czy jeszcze kiedyś będzie dobrze? To było w tym momencie jedyne pytanie, które chodziło mi po głowie. Nawet nie zauważyłam, jak znalazłam się w domu. Beznamiętnie weszłam do środka, witając się z personelem, po czym poszłam do swojego pokoju. Nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić. Bez namysłu chwyciłam komórkę i zadzwoniłam do Hipa.

                - Halo Walerio, czy coś z Kacprem?

                - Odzyskał przytomność.

                - Walerio! Nareszcie dobra wiadomość! Widzisz teraz już wszystko się ułoży!

                - No nie zupełnie. Kacper stracił pamięć.

                - Jak to?

                - Nic i nikogo nie pamięta.

                - Nie wiem, co mam powiedzieć. Trzymasz się jakoś?

                - Bywało lepiej, ale teraz muszę być silna. Jestem w ciąży.

                - Gratuluję! Zobaczysz będzie dobrze. Dziecko to niekończąca się nadzieja. Pamiętaj o tym.