Opowieści z Przeklętej Doliny: Ucięta Mowa - część XVI

siebie i odważy się ponownie spojrzeć na siebie w lustrze. Postanowił jej nie budzić. Gdy spojrzała w jego oczy usnęła niczym dopiero co nakarmione dziecko w ramionach matki. Podszedł do komody i szafy, otworzył je i wybrał pasujące na dziewczynę prawie nowe ubrania. Położył je w nogach łóżka. Dopiero teraz zapalił światło - słabe, tak tylko, żeby przyjrzeć się Nikki i w milczeniu usiadł w fotelu. Oparł głowę o podgłówek, przymknął oczy i zatopił się w swoich rozmyślaniach. Był pewny, że detektyw był w jego bibliotece i że maczała w tym palce Lady M., ale tego pomieszczenia, w którym miał zamiar ukryć Nikki jeszcze nie odkryli i on się już o to postara, żeby tak zostało. Obudziła się. Sama nie wiedziała, ile spała. Jej oczy poraził blask słabego światła. Poruszyła swoimi członkami - były całe. Ze zdziwieniem stwierdziła, że leży w miękkiej, puchowej pościeli na łóżku. Nie wiedziała gdzie się znajduje, ale była przekonana, że w niebie, a niosący ją hrabia Cagliostro był jej aniołem - wybawicielem. Ale czy w niebie też są domy dla zabłąkanych dusz, takich jak jej? Miała co do tego poważne wątpliwości chociaż wyraźnie widziała wiszący nad swoją głową sufit. Z drugiej jednak strony, co także potwierdzało jej obecność w niebie, były niewyraźne, ledwo słyszalne głosy, dochodzące do jej uszu jakby z dołu. Zdawało się jej także, że słyszy głos swojego brata. Przewróciła się z pleców na bok i jej twarz rozjaśnił uśmiech. Widziała wpatrzonego w siebie swojego anioła - wybawiciela. Nie śmiała się do niego odezwać. A więc tak wygląda niebo, pomyślała. W jej sercu panowała błoga cisza i spokój. Zamknęła oczy gotowa ponownie zasnąć, jednak przerwał jej głos anioła. - To tylko ułuda. Głos był zupełnie ludzki. Nikki otworzyła oczy i ze zdziwieniem spojrzała na siedzącego w fotelu mężczyznę. - Tak, to ja a ty, choć jesteś aniołem, to wcale nie znajdujesz się w niebie tylko w domu niejakiej Lady M. A dokładniej Agnes Mothman. - To niemożliwe - dziewczyna z trudem i grymasem bólu na twarzy podniosła się lekko i oparła na łokciach. - Po odejściu mamy tylko John i ja mamy jej nazwisko. - Chyba, że twój brat się ożenił - Cagliostro zaczął się przyglądać jej reakcji. - To niemożliwe - powtórzyła. - Wiedziałabym o tym. - Niemalże krzyknęła i spróbowała się zerwać z łoża ale tylko syknęła z bólu i opadła na nie bez sił z powrotem. Jej oddech stał się szybki i głośny. Hrabia przyglądał się jej w milczeniu. - Chyba, że... - zaczęła powoli, już nieco spokojniej. - Dość długo przebywałaś w śpiączce - dokończył hrabia. - Chciałabym ją poznać. Spotkać się i porozmawiać z nią i Johnem. Uderzyła go stanowczość jej głosu. Nikki była o wiele silniejsza aniżeli się tego po niej spodziewał. - Dobrze. Obiecuję ci, spotkanie odbędzie się jak tylko wydobrzejesz. Dużo przeszłaś. Rany muszą się zagoić. Poza tym śpiączka też zrobiła swoje. Przygotowałem ci nowe ubrania - leżą na łóżku w twoich nogach i jak przyjdzie odpowiednia chwila, wrócisz do życia. Myślę, że teraz powinnaś coś zjeść, żeby zacząć nabierać sił. Zaraz coś ci przyniosę. Hrabia wstał i skierował się ku wyjściu z pokoju. Nikki nie odezwała się ani słowem gdy zamykał za sobą drzwi. Usłyszała odgłos jego butów gdy schodził po schodach. I znowu została sama. C.D.N. Konrad Staszewski