Jedna sekunda mojego życia

Nigdy nie zastanawiałam się jak to jest, gdy nagle widzi się całe swoje życie, które przecież trwało więcej niż jedną sekundę..

Zawsze mówiono mi, żebym rozglądała się przechodząc przez ulicę. Spojrzałam się. I zobaczyłam Ciebie. Nacierającą na mnie z nienaturalnie rozszerzonym źrenicami i z zachłannością spływającą po policzkach.

Pisk opon zagłuszył moje myśli, a uderzenie blachy o blachę stało się podkładem muzycznym mojego seansu życia. Zobaczyłam to, co było miłym wspomnieniem i to, co chciałam, żeby zostało jedynie wyblakłymi literami na stronach mojego życia. Jednak nie mogłam wybrać, co chcę obejrzeń. Musiałam zobaczyć wszystko, bez wyjątków. Zmierzyć się ze sobą, swoimi słabościami i wadami, które zostały mi wstrzyknięte prosto do żył, bym całą sobą mogła poczuć ich ciężar.

Płacz szybko zawładnął moim ciałem. Wypełnił mnie, rozrywając na strzępy czarną powłokę otaczającą moje ciało. Łzy zmyły mgłę, która zasłaniała moje oczy.

I wtedy trzęsąc się ze strachu, ujrzałam świat na nowo. Zobaczyłam wszystkie kolory życia. W każdej zwykłej rzeczy dostrzegałam piękno, które wcześniej było dla mnie niewidoczne. Ogrom blasku i radości wypełnił mnie.

Wstałam, otrzepałam się z kurzu i poszłam dalej..ale już inną drogą.