Opowiadania wybrane

Rzecz o wiosennych figach

Czesławowi Ryszce

W ciągu dwóch długich, ciągnących się ponad miarę miesięcy zimowych w miasteczku

Lezzeno nad brzegiem jeziora Como nigdy nie wschodzi słońce.

W tym swoistym czasie przedłużonego adwentu trwającego od połowy grudnia aż do połowy lutego, przychodzi na miasto pora snu, dziwnego letargu, kiedy to mieszkańcy nie mogąc

wyraźnie określić granic dnia i nocy, otulają się szczelnie w opończe smutku i przygnębienia.

Widać wyraźnie, że czegoś im brakuje, czegoś, co stracili wraz ze zniknięciem słońca,

lecz początkowo trudno dokładnie ustalić istotę tej straty. Dopiero po pewnym czasie, jakby oswa-

jając się stopniowo z panującym półmrokiem, zauważyłem nie bez zdziwienia i przestrachu,

że brak mi nieodłącznego zwykle kompana włoskich wędrówek, do którego towarzystwa przy-

zwyczaiłem się niepostrzeżenie. Nie posiadałem tutaj wcale własnego cienia.

Uspokoiłem się nieco, stwierdzając wkródce podobną ułomność u pozostałych istot

żywych, a takżę przedmiotów martwych, co napełniło mnie radością otrzymania jak gdyby hono-rowego obywatelstwa miasteczka.

Wiedziałem, żę upodabniając się do ogółu, nie mogę już być przedmiotem żartów, docin-

ków i złośliwości. Po prostu nie było mi czego zazdrościć.

Wyzbywszy się obaw, z tym większą wnikliwością przystąpiłem do badania scenerii uliczek. Niebawem zaobserwowałem, że bez cienia ludzie czuli się bardzo niepewnie. Widocznie

zwykli byli podpierać się nim bezwiednie, sami nie wiedząc o tym. Teraz, kiedy zabrakło im tej,

zdawałoby się, niepotrzebnej, iluzorycznej istoty, tego przyklejonego do obuwia dowodu osobistego własnego istnienia, zmuszeni byli przytrzymywać się ścian domów albo siebie na-

wzajem.

Psy kręciły się w kółko, udając zabawę w pogoń za uciekającym nieustannie ogonem, lecz

w istocie były to rozpaczliwe próby odnalezienia własnej tożsamości.

Jedynie koty, prawdziwi sybaryci, wydawały się zadowolone z zaistniałego stanu rzeczy,

lecz moła to być tylko poza przyjęta na użytek statystyczny, dla zmylenia opinii publicznej.

Figowce nie widząc słońca, zahamowały swój naturalny proces wegetacji, wstrzymując