Mroczny stróż- Rozdział 3

Dziewczyna zeszła do jadalni, gdzie, oprócz Księcia, siedziało przy stole jeszcze kilka osób. Arystokratyczny Luca zajmował miejsce na szczycie stołu. Po jego prawicy zasiadał mężczyzna w wieku około 30 lat, obok niego była jeszcze dwudziestoparoletnia kobieta i młodziutka dziewczyna. Miała być może z 17 lat. Po lewicy Księcia siedziały dwie panie, jedna starsza w wieku zbliżonym do mężczyzny na przeciwko niej, druga młodsza mająca pewnie też ze dwadzieścia kilka lat. Wszyscy, z wyjątkiem starszej kobiety, uśmiechali się do Klary przyjaźnie. Miejsce dziewczyny było na przeciwko Luci. Zdziwiła ją jedna rzecz. Nakrycie  było tylko i wyłącznie dla niej. Nikt inny nie jadł, ale za to każdy miał kieliszek z krwistoczerwonym winem.
- Nie mówiłeś, że jest taka ładna- wyszeptał do Luci mężczyzna przy stole.
- Pod tą warstwą ziemi i brudu, którą miała na twarzy, nie było tego widać- odparł Książę i wstał od stołu, po czym podszedł do nowo przybyłego gościa.
- Witaj ponownie, Klaro.
Jej imię Luca wymówił z taką żądzą w głosie, że dziewczyna cofnęła się o krok. Mężczyzna ujął jej dłoń i poprowadził ku stołowi.
- Pozwól, moja droga, że ci przedstawię. Oto mój najbliższy przyjaciel i zarazem kuzyn, Mircza. Obok niego siedzi Anna i moja ukochana córka Elisabetha. Po drugiej stronie stołu siedzi ma najdroższa Miranda oraz Emilia. Proszę, usiądź i zjedz kolację.
Dziewczyna posłuchała i usiadła na krześle, które Książę jej podsunął.
- Wybacz, że nie zjemy z tobą, ale jesteśmy już po posiłku.
Klara jadła ze smakiem. Po raz pierwszy próbowała jagnięciny i wreszcie mogła najeść się do syta. To wszystko było takie pyszne. Jadła łapczywie jakby bojąc się, że ktoś jej to zaraz odbierze. Reszta biesiadników patrzyła na nią z politowaniem, bo maniery tej wiejskiej dziewczyny pozostawiały wiele do życzenia. Dało się słyszeć cichą rozmowę między nimi. Klara się nią jednak nie przejęła, była zbyt zajęta wpychaniem w siebie więcej jedzenia, niż jej żołądek mógł pomieścić. Od czasu do czasu poprawiała niesforne włosy koloru drzewa sosnowego, które wpadały jej na talerz lub do kieliszka z białym winem.
Po kolacji dziewczyna była tak najedzona, że ledwo się ruszała. Tuż przy niej usiadł Mircza.
- Powiedz mi, moja droga, jak ci się podoba zamek?- spytał
- Och! Jest przepiękny i taki królewski! Czuję się tu jak jakaś księżniczka.
- I tak też wyglądasz. Żałuj jednak, że nie widziałaś mojego zamku. Jest dwa razy większy.
- Ojej! Jeszcze większy? To tam chyba wozem trzeba jeździć.
Całe towarzystwo buchnęło śmiechem.
- Co się stało? Powiedziałam coś nie tak?
- Nie, nie- odparł przez śmiech Mircza. - Jesteś urocza. A co byś powiedziała na spacer po parku?
Książę Luca chrząknął znacząco, ale jego przyjaciel udał, że tego nie słyszy.
- A więc?
- Ale tak teraz? Przecież jest ciemno.
- Obawiasz się mnie?
- Nie, czemu bym miała...- skłamała.
Klara obawiała się go bardzo. w jego spojrzeniu było coś niepokojącego.
- Skoro się nie lękasz, to chodź ze mną.
- Przyjacielu- odezwał się Książę, - muszę z tobą porozmawiać... w cztery oczy.
- Wybacz na chwilę, Klaro.
Mircza wraz z Lucą wstali od stołu i odeszli na odległość około 3 metrów. Mówili cicho, ale i tak dziewczyna usłyszała urywki rozmowy.
- Co ty wyprawiasz?- spytał Książę.
- O co ci chodzi? Ja tylko zabawiam naszego uroczego gościa.
- Ile razy ci powtarzałem, ze jej nie wolno... Czy ty masz pojęcie, co zrobi twój brat, jak się dowie?
- Vlad? A co on mi może zrobić?
- Wbije cię na najbardziej tępy pal, durniu! Nie znasz go?
- Ale ona...
- Ona należy do twojego brata!
- A może to ty chcesz ją mieć tylko dla siebie.
- Oszalałeś?
- Tylko nie mów, że nie masz na nią ochoty.
- To nie ma nic do rzeczy.
Mirc