Moc bursztynu cz-10

-Wobec tego, żebyś się nie denerwowała, dam tobie jakiś grosz: tak na wszelki wypadek.

- Nie chcę od ciebie żadnych pieniędzy – prychnęła. – Poza tym, za pomoc w sklepie, też nie musiałeś mi płacić. Pomogłam tobie z własnej woli, i nawet nieźle sobie radziłam. A w ogóle, co ty masz do grzebania w mojej torebce?

- Wcale nie grzebałem. Wsunąłem tylko banknot za przepracowany dzień i na tym koniec.

- W takim razie, sklep mamy z głowy. Nie chcę jednak, żebyś mi zawracał głowę adwokatem.

- Więc czego, ty właściwie chcesz? Może porządnego klapsa?

Wzruszyła ramionami, pokazała mu język i zabrała się do opróżnienia talerza.

- Kto to jest Małgosiu, na tym portrecie? Zauważyłem, że ta kobieta, leży na tej rzeźbionej sofie – postukał palcem.

- Dobrze zauważyłeś. To jestem ja w poprzednim wcieleniu.

- Tłuściutka byłaś. A ja byłem tym malarzem, który cię malował. Pamiętam jak się wstydziłaś, że zakryłaś to, co nieco różą.

- Świntuch, na co ty patrzysz?

- Nie jestem świntuchem, tylko normalnym mężczyzną. Nie musze ci chyba tłumaczyć, że oczy normalnego mężczyzny wędrują zawsze tam, czego bardzo pragną.

- A czego ty właściwie pragniesz, Dawidzie?

 Ciebie Małgosiu, tylko ciebie.

- Trochę cię lubię Dawidzie, ale nic poza tym.

Spojrzał w jej zielone oczy i wyczytał w nich kłamstwo. Przecież każdemu wiadomo, że prawdziwej miłości, nie da się ukryć. Jednak nie skomentował słów Małgorzaty, tylko się lekko uśmiechnął.