Dwie osobowości

 -Cześć.-Powiedział niepewnie Gabriel.-Jak się masz?-Zapytał.                                                            -Już jestem zdrowa, bardzo żałuję tego co zrobiłam, ale nie jestem pewna, czy mi kiedykolwiek wybaczycie.-Powiedziała bardzo zmartwiona swoją przeszłością.                                                            -Wiesz, że cię bardzo kocham Jessica. Ale ja w innej sprawie. Chodzi o moją córkę, Brendę. Jeśli się dowie będzie bardzo na ciebie zła. A nie chciałem tego, ale niestety.-Powiedział do swojej żony.              -Ale miałeś jej nie mówić dla jej dobra. Nawet psycholog to potwierdził.-Odparła, prawie zdenerwowana żona ojca Brendy.                                                                                                                          -Nie denerwuj się, nie chodzi oto.- Wziął wdech.- Ona... ona cierpi na podobną chorobę do twojej. Tylko że nieco się różni. Ma rozdwojenie jaźni.-Zasmucił się lekko.                                                               -No tak, ale co to ma związanego ze mną?.-Zapytała.                                                                       -Lekarz powiedział że powodem jej choroby, jest to że w dzieciństwie... wiem że nic nie pamiętasz, ale biłaś ją i znęcałaś się nad nią psychicznie. Mówiłaś że to przez nią się rozstaliśmy.-Powiedział powoli i zrozumiale.                                                                                                                                 -Niee to niemożliwe! Nie zniosę tego!- Zaczęła krzyczeć i się trzęś. Gabriel zawołał psychiatrę swojej byłej żony i opuścił budynek.

-Margaret otwórz drzwi, proszę. To nie moja wina!-Krzyczał. Ciszaa... nikt się nie odezwał już od pewnego czasu. Ojciec dziewczynek był zaniepokojony tym spokojem.-Otwórz, proszę!!-Nie poddawał się.                                                                                                                                             -To twoja wina! Właśnie że twoja! To ty dawałeś za przykład naszą matkę! Teraz odtworzyłam swoją przeszłość. Była potworna! Ona mnie cały czas biła. Ale to nie była jej wina. Za tym wszystkim stała nasza mamusia kochana, którą tak nadal kochasz! Jesteś człowieku nienormalny!-Darła się w niebogłosy!-Nie chcę cię już znać! Masz za swoje. Teraz stracisz wszystkich. Nie masz żony, kochanki, masz córkę w psychiatryku i zaraz nie będziesz mieć drugiej! Taak właśnie tak! Nie będziesz mieć mnie!- Wpadła już prawie w histerie. Ojciec nie wiedział co się dzieje. Nie widział jej nigdy w takim stanie. -Posłuchaj mnie, proszę. Przepraszam Cię bardzo! Nie chciałem, ale psycholog dla waszego dobra kazał mi opowiadać o matce pozytywnie. Nie chciał abyście się do niej  zrazili.-Powiedział spokojnie.               -Mogę się z nią zobaczyć? Czy jest taka możliwość?-Uspokoiła się już prawie.                                       -Tak oczywiście że możesz. Choćby teraz.-Odpowiedział.                                                                   -No to w takim razie ja chcę tam jechać natychmiast! Muszę z nią porozmawiać szczerze!!!-Lekko podniosła głos.                                                                                                                             -To wyjdź z tej łazienki, to cię zawiozę słoneczko-Powiedział.                                                               -Nie mów do mnie słoneczko! Już wychodzę odsuń się od drzwi, albo najlepiej idź już do samochodu!-Powiedziała dziewczyna.                                                                                                                 -Już idę.-Odpowiedział zrezygnowany Gabriel.