Człowiek metra

Podziwiał tych w metrze, którzy czytali książki. Czasem próbował przez ramię zaglądać i odkrywać kto co czyta. Czasem podsłuchiwał rozmowy telefoniczne, bowiem nie brak było takich ludzi spoufalającymi się z aparatami komórkowymi. Jak nie rozmowy to SMS-y albo gry. Próbował rozgryźć kto co pisze i w jaką grę gra.

Ktoś też wyjmował laptopa albo tablet i wnikliwie z nim się obchodził.

Widział też ludzi zamyślonych, posępnych i uśmiechających się. Tak do końca nie wiedział jakie są powody takich zachowań.

Często zastanawiał się nad rolą człowieka w świecie i we wszechświecie. Dotknięty był bardzo egzystencją – nad nią poświęcał dużo czasu.

W plecaku miał tylko zeszyt i długopis. Zapisywał w nim swoje spostrzeżenia, uwagi właśnie egzystencjalne. Jego zapiski zaczynały się od słowa: „dlaczego”, a kończyły na: „dlatego”. Nie robił tego bezpośrednio w metrze, tylko zaraz po wyjściu z niego. Na każdej stacji miał natchnienie i pisał, co zauważył i co pomyślał w danym momencie.

W pewnej chwili przestał być anonimowy, bo tak spontanicznie postanowił. Zatem latał po wagoniku i próbował delikatnie zagadywać podróżnych – z wyczuciem ale nie nachalnie. Czytających pytał ciągle:

- Co czytasz? Ciekawa książka, czy nie?

Najczęściej słyszał krótką odpowiedź:

- A co cię to obchodzi!

Starczyło mu sięganie wzrokiem po książki z rąk czytających właśnie w metrze.

Choć samotność nauczyła go milczenia to się rozgadał w tym metrze. Zagadywał różnych ludzi w stylu: „ gdzie jedziecie?”, albo „jak tam mija dzionek?”

Uzyskiwał różne odpowiedzi. Te negatywne i te pozytywne.

I swego czasu spotkał w metrze tę dziewczynę – niedoszłą samobójczynię. Ucieszyła się bardzo na jego widok. Następnie zrobiła posępną minę.

- Nie wybaczę ci tego! - surowo oznajmiła.

- A niby czego? - zapytał wyraźnie zaskoczony.

- Ze mnie odrzuciłeś!

I zaczęła płakać wtulając się w jego ramiona. On przytulił się do niej i głaskał ją delikatnie po głowie.

- Ja cię nie odrzuciłem, tylko...

- Tylko co?

- Właściwie sam nie wiem – zaczął się tłumaczyć niepewnie.

- Po prostu ludzie z czegoś rezygnują nawet jeśli nie zgadzają się z czymś...

Przestała płakać. Uśmiechnęła się do niego.

- Czy mógłbyś coś zrobić dla mnie? - ściskając mocno jego dłoń – To znaczy dla nas obojga!

- Niby co?