Cudowny obraz pierwszego sekretarza (cz.1)

O tym, że w mieście jest cudowny obraz pierwszego sekretarza dowiedziano się przypadkiem. Ktoś coś chlapnął pod budką z kwasem chlebowym, że niby już nic nigdy nie będzie takie jak dawniej, a zabrzmiało to na tyle wiarygodnie i złowieszczo, że trafiło do magistratu, na biurko naczelnika ds. informacji i propagandy. Naczelnik - przez wszystkich nazywany „Strugaczką” z powodu małego ołóweczka, który miał między zębami - zapoznał się z notatką, siorbnął spory łyk zimnej kawy zbożowej i znieruchomiał, utkwiwszy wzrok w zasuszonej paprotce.

- Daliśmy się omamić wizją przewidywalnego świata – wycedził naczelnik i nacisnąwszy pożółkły przycisk interkomu, wrzasnął. – Wszyscy do mnie!

Miasto zasypiało z oporami, nakarmione kryminałem o dziesięciu Murzynkach z cyklu telewizyjnych przedstawień teatralnych „Kobra” i kubańskimi pomarańczami, które nie wiedzieć czemu, trafiły do sprzedaży akurat teraz. Wiatr bawił się płachtą wczorajszej gazety, przyklejając ją do spiżowych twarzy bohaterów ruchu robotniczego, opartych nonszalancko o zdobyczną broń i nic nie zapowiadało nadchodzącego końca tego, do czego wszyscy zdołali już przywyknąć.

Tymczasem, w pokoju naczelnika trwała narada z udziałem wszystkich wyższych urzędników wydziału ds. informacji i propagandy. Wydział zajmował całą piwnicę gmachu przy ulicy Manifestu Lipcowego 10. Niestety nic nie uradzono, bo ludzie zaczęli ziewać jak mopsy i poirytowany tym naczelnik stwierdził, że idzie do domu poradzić się żony, a nazajutrz zbiorą się ponownie, żeby zrobić z jej rad jakiś użytek.

Pobieda naczelnika Strugaczki przetoczyła się przez uśpione miasto, podskakując na wybojach i z piskiem opon wchodząc w zakręty. Strugaczka myślał o tym wszystkim, co się wydarzyło i co może się wkrótce wydarzyć, jeśli nie podejmie odpowiednich kroków urzędowych.

Żona naczelnika już spała w swoim ulubionym fotelu. Na jej kolanach spoczywał spory kawałek wydzierganego na drutach szalika dla kogoś z samej centrali. Naczelnik uśmiechnął się na ten widok i najpierw wyłączył śnieżący telewizor, a potem dotknął jej ramienia, a ona aż podskoczyła wyrwana z koszmarnego snu i chwytając zsuwającą się z kolan robótkę, wyrecytowała:

- Jedno małe Murzyniątko

Poszło teraz w cichy kątek,

Gdzie się z żalu powiesiło –

Ot, i koniec Murzyniątek!

***

            Następnego ranka nic nie zapowiadało, że dzień będzie obfitował w jakieś nagłe zwroty akcji, więc należało ustalić aktualne położenie, żeby wiedzieć jaki obrać azymut. Czasem można wyczuć chłodny powiew zmian i człowiek nabiera podejrzeń, że coś się wydarzy, że nadejdzie coś nieuchronnego, ale tym razem powietrze jakby zamarło, stężało. Naczelnik Strugaczka na próżno wypatrywał znaków na niebie i ziemi, a nawet w szklance z fusami po kawie Ince, ale niczego nie wypatrzył.

- No cóż, mleko się rozlało i trzeba je wychłeptać! – stwierdził naczelnik Strugaczka, bujając się na ulubionym krześle bez jednej nogi.

- I w dodatku trzeba w kółko zapierniczać, z krótką przerwą na papierosa. Nikt nie dba o miejską zieleń, bo ludzie mają inne kolorystyczne preferencje! – dodał kierownik do spraw strategii i planowania.

- A najgorsze jest to, że musimy zabić w sobie dziecko i potem udawać, że jesteśmy dorośli! – dodał Strugaczka.

- Bo żyjemy w świecie, dla którego jedyną świętością jest spokój! – podsumował kierownik.

Naczelnik spojrzał na kierownika jakoś tak szczególnie i zaproponował, że mu przeczyta jeden ze swoich wczesnych wierszy, ponieważ nagle poczuł w nim bratnią duszę, a w sobie potrzebę wypowiedzi lirycznej. Kierownik kiwnął głową z aprobatą, aż mu coś zaskrzypiało w odcinku szyjnym i sięgnął do wewnętrznej kieszeni fartucha po paczkę Klubowych.