Budka z pocałunkami cz1

kilka centymetrów wzrostu dzieliło ich na niekorzyść Cory’ego, teraz jednak nie miało to znaczenia. Determinacja dawała mu siłę i przewagę, której potrzebował. Szybkim sprawnym ruchem wepchnął bilety za kołnierz Connora. Ten zszokowany, odepchnął go lekko, jednocześnie starając się wyszarpnąć papierki zza koszuli, jakby go paliły. Z trudem umiał połapać się w sytuacji.

Arogancki, drwiący uśmieszek Cory’ego tylko spienił go bardziej. Zaskoczony i wytrącony z równowagi Connor zaklął cicho pod nosem.

Nie będzie robił z siebie idioty przy tym palancie.

Biorąc głęboki wdech, Connor pozbierał się wewnętrznie i przybrał swoje opanowanie i obojętność jak zbroję. Zawsze działało… do tej pory.

– Nie całuję mężczyzn! – stwierdził, rzucając bileciki pod nogi Cory’ego. Spojrzenie jasnoniebieskich oczu podążyło za nimi wolno, co sprawiło, że nagle wydało się Connorowi, iż opadają w zwolnionym tempie. Spojone i chłodne oczy Cory’ego nie opuściły ich lotu nawet na jedno mrugnięcie oka, błysk w nich pojawił się i zniknął równie szybko, posyłając dreszcz niepokoju po plecach Connora.

– Nie masz wyboru – padała zimna odpowiedź, nie pozostawiająca pola do dyskusji. – Zapłaciłem za pięć pocałunków i musisz mi je dać. Wybór nie należy do ciebie. – Właśnie tak, spokojnie i stanowczo. Jeszcze tylko pięć i pół minuty zostało. Właśnie minęło trzydzieści sekund jego cennego czasu.

Connor wyglądał, jakby miał wybuchnąć. Złością czy śmiechem, trudno było powiedzieć. Jego przystojna twarz mieniła się od emocji.

– Nie masz o czym marzyć. Zapłacę za twoje bilety – oświadczył z mocą, wpatrując się w stojącego naprzeciwko niego mężczyznę z niedowierzaniem. Tylko totalne zaskoczenie sytuacją sprawiło, że nie potrafił odnaleźć się w tych okolicznościach. – Chryste, nawet potrójnie, jeśli będzie trzeba.  – Connor miał nadzieję, że jego obrzydzenie było wystarczające i oczywiste. Wolał się jednak upewnić. – Nie całuję mężczyzn!

– Dlaczego? – Cory zapytał spokojnie z lekkim wyzwaniem w głosie. Szczupłe ramiona zaplótł na piersi, jego twarz miała być nieczytelna, ale wydawała się smutna. Jego cenny czas uciekał…

Connor myślał przez sekundę, że się przesłyszał. Jak mógł ten idiota zadać mu tak niedorzeczne pytanie?

– Co z tobą jest nie tak, Andrews? Nie lecę na facetów. Nie czuję żadnego pociągu do nich. To chyba oczywiste! Nie mam zamiaru więc całować żadnego! – Phi, kretyn.

Cory obrzucił go długim, pogardliwym spojrzeniem.

– Jesteś tchórzem… Nawet nie jestem pewien, czy mam być zaskoczony – powiedział, zanim wkurzony Connor zdołał otworzyć usta. – Pocałowałeś setkę kobiet, których nie znasz, na które nie lecisz, pewnie niektórych nawet nie lubisz, a mimo to twoja arogancja i męskie ego nie pozwoliło ci pokazać im drzwi. Kiedy masz pocałować mnie… pękasz…

Connor w ułamku sekundy był po drugiej stronie lady i potrząsał nim lekko. Cory przełknął serce, które raptownie znalazło się w jego gardle. Nie miał zamiaru się poddać. Sama bliskość tego człowieka zapierała mu dech w piersiach. To było takie niesprawiedliwe…

– Nie jestem tchórzem, ty mały, pokręcony…

– Więc mnie pocałuj… pięć razy – Cory roześmiał mu się w twarz z wyzwaniem w oczach.  – Tracisz mój cenny czas…

– Za chwilę ci…. – Connor zacisnął pięści na jego koszuli, praktycznie rozdarty pomiędzy zdrowym rozsądkiem a pragnieniem zdzielenia siostrzeńca swojego szefa w zęby.

– Zgodzę się na jeden pięciominutowy… – Cory złapał twarz