azproszenie2

Słońce paliło niemiłosiernie. Było tak gorąco, że powietrze śmierdziało spalenizną. Obraz w dali rozmazywał magiczny, nikomu niewidoczny pędzel. Miriam i Bianka siedziały w domu.

-Bianka, powiedz mi, jakie miałaś problemy ze sobą?

Bianka przez chwilę nic nie mówiła, patrzyła w telewizor jakby nie słyszała pytania. Już Miriam chciała je powtórzyć, ale usłyszała:

-Nie lubiłam siebie. Taki miałam problem. Teraz oczywiście kocham siebie, ubóstwiam i czczę, he, he. Z tej antypatii do siebie miałam same kłopoty. Uznali więc, że dobrze byłoby popracować nade mną. W odosobnieniu, w krystalicznie naukowej przestrzeni, że to ją nic naruszać nie może i co ona mnie wykończa tak naprawdę. Ale wiesz, samotność to potwory same rodzi i wątpię by z tego odosobnienia co dobrego by wyszło. No bo siebie zamiast lubić, to już tak naprawdę dość mam, no i chętnie bym się sobą z kimś podzieliła, bo już siebie tak pełnam, że pęknąć zaraz będę mogła. Ale niech to nie zabrzmi jak jakaś propozycja.

-Nie bardzo rozumiem. Kto ci zabrał bliskich, nie możesz iść do sądu, przecież to jakieś niehumanitarne i pojebielne wręcz.

-Miriam, tak się składa, że i ja mam problem z wieloma tajemnicami dla mego umysłu niedostępnymi. I tyle tylko wiem, że nie wiem kto mi zabrał bliskich. Wiem jedynie, że jeśli mi się poprawi, to mi ich oddadzą, bo inaczej nie jestem zdolna do życia wśród innych. Może mnie wychujają, ale co mi pozostaje, jeśli nie zaufanie tym nieobliczalnym dziwnym typom? A sama wiesz jaki jest Doręczyciel, więc nie mów mi nic o sądach. Chodź lepiej na spacer.

Powiał przyjemny wietrzyk. Słońce wysyłało żółtawe światło i kładło długie cienie na oddychające przestrzenie. Każda trawa plotła cień swój z drugą. Komary przeklęte przeszkadzały w jestestwie. Miaram cały czas oglądała swe ciało, czy aby wstrętny kleszcz nie chciał ukrócić jej żywota w strasznych mękach boreliozy.

-Dziwnie się tu czuję. Właściwie jakbym już tu była i to przez dłuższy czas. Czuję jakąś wdzięczność, czułość do tych ziem.

Bianka nic nie odpowiedziała. Usiadła na jednym z kamieni, które to leżały pod laskiem tuż naprzeciwko zachodu słońca.

-Kiedyś przychodziłam tu…

Miriam, nie wiedzieć czemu, przerwała wypowiedź Bianki, postanowiła sama ją dokończyć, to było zaiste wzruszająca mowa, ale jej nie przytoczę, he, he. Albo dobra, oto co powiedziała ta osoba w postaci samej Miriam:

-Powrzeszczeć, popłakać albo się powkurwiać. Przeklęta samotność.

Miriam zamilkła. To, co powiedziała, oczywiście dotyczyło jej samej. Spojrzała na Biankę. I czy to wzrok jej się psuł, czy to tak działało światło, Miriam zdawało się, że traci Biankę z oczu. Nikła po prostu, stawała się efemeryczna i brakło jej na przestrzeni. Jak jakiś duch, zjawa, przezroczyste zabarwienie powietrza. Oczywiście Miriam zrzuciła wszystko na zaburzenia wzroku, więc przetarła gały. Odwróciła na chwilę wzrok. Zastanawiała się nad swymi słowami. Tego, że dotyczyły jej, nie wiedziała, tylko czuła. Czuła też, że dotyczą Bianki, że mają z nią wiele wspólnego. Wszak nic o sobie przypomnieć nie mogła, wszystko brała na czuja i dziwnie jej się tak żyło poddając się wciąż intuicji, na której wcześniej nigdy nie polegała. Wypowiadając te słowa, czuła tylko, że mówi coś zgodnego z rzeczywistością, bo skąd miałaby pewność, że tak było rzeczywiście. A ten dziwny omam wzrokowy… takie słońce. Odezwała się.