A co by było gdyby...

Ratownik westchnął bezradnie. Puścił dziewczynę, przejechał dłonią po zmęczonej twarzy i odszedł. Monika, nie wierząc w to, co usłyszała, wpatrywała się otępiale w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą były oczy ratownika. Czas nagle stanął dla niej w miejscu. Samochody po drugiej stronie autostrady jechały bez przystanków. Czemu po tej stronie nie jeżdżą? Kto wstrzymał ruch? Dlaczego zamiast w samochodach wszyscy są na zewnątrz? Dlaczego wszyscy się na nią tak dziwnie patrzą?

Monika spuściła wzrok i wpatrzyła w asfalt. Dostrzegła małą plamkę krwi. Parę centymetrów od niej była kolejna, ale już większa. I obok niej następna, i następna. Po tych śladach doszła wzrokiem do leżącego bezwładnie ciała.

„Kto to jest?” Monika nie potrafiła rozpoznać. Widziała przed sobą zmasakrowane ciało, ale nie wiedziała kogo. Podeszła bliżej w wielkim strachu, bojąc się, że to, co powiedział ratownik, okaże się prawdą. Gdy się przyjrzała, serce zaczęło walić jej jak oszalałe. Natychmiast się cofnęła, by nie musieć na to oglądać. Obróciła się, by wzrok mógł spojrzeć na lepszy widok, ale jej oczom ukazało się kolejne ciało. Zobaczyła też, jak ktoś przykrywa twarz innej nieżyjącej już osoby. Zobaczyła cały zmasakrowany samochód, którym wracali z Niemiec do domu. Zobaczyła resztę już przykrytych ciał. Zobaczyła ogromną cysternę. Monika zakryła oczy. Nie chciała na to patrzeć. W głowie huczały jej imiona: Julia, Łucja, Marek, Józek oraz  tata i mama. Nie mogła w to uwierzyć. Nie chciała. To nie może być prawda. To tylko koszmar, z którego zaraz się wybudzi. Obudzi i zobaczy swoje siostry śpiące jeszcze smacznie w łóżku, usłyszy mamę krzątającą się w kuchni, tatę i chłopaków szykujących się do pracy. Tylko jak się tu obudzić? Może się uszczypnie? Albo skaleczy? Jak poczuje ból, to na pewno się obudzi. Odsłoniła oczy i poszła szukać czegoś ostrego, żeby móc sobie naciąć skórę. Po drodze jednak natknęła się jednak na dwóch mężczyzn, którzy klęczeli przy noszach, zakrytych prześcieradłem. Pod prześcieradłem coś wystawało. Monika nie zastanawiąc się, przykucnęła iodsłoniła je, zanim mężczyźni zdążyli zareagować. Jej oczom ukazała się twarz taty. Wyglądała tak prawdziwie. Monika poczuła jak oczy jej robią się mokre od łez.

- Tato… tatusiu…obudź się. Obudź się!- zaczęła wołać zrozpaczona.

- Proszę go nie dotykać – powiedział jeden z mężczyzn, próbując ją odepchnąć.

Monika nie zwracała na niego żadnej uwagi. Musiała obudzić tatę.

-Tato!- krzyczała ile sił w płucach. Przecież musi ją w końcu usłyszeć i się obudzić!

- Proszę stąd odejść. On nie żyje – mówił drugi mężczyzna.

Monika odepchnęła go z całej siły. To nie on będzie decydował czy jej tato żyje czy nie. Ona go potrzebuje.

-Tato!

Monika poczuła jak jeden mężczyzna łapie ją za ręce i odciąga stanowczo. Zrozpaczona, próbowała się wyrwać, ale jej ruchy tylko sprawiały jej ból. Mężczyzna trzymał ją bardzo mocno.

- Puść mnie! – zaczęła na niego krzyczeć.

„Muszę uciec” Monika zebrała wszystkie swoje siły w sobie i zaczęła się szamotać. Po chwili wyrwała się jego rąk i zaczęła uciekać ile sił w nogach.

Biegła miedzy samochodami najszybciej jak potrafiła. Nie mogą jej dogonić. Musi się jakoś obudzić. Ale jak? Rzucić pod samochód? Tak, to dobra myśl. Im szybciej się ten koszmar skończy tym lepiej. Zaraz obudzi się i wszystko będzie znowu dobrze. Mimo że Monika już traciła siły, przyśpieszyła. Czy te samochody się kiedyś skończą? Czemu żadne z nich nie jedzie tylko wszystkie stoją?Przecież nie rzuci się pod stojące auto!

Monika czuła się co raz bardziej wyczerpana. Oczy jej się zamgliły a po policzkach zaczęły spływać łzy. Czy ten korek się kiedykolwiek skończy? Była bezradna. A może przejdzie jakoś na drugą stronę? Tam samochody jadą…