Talita
Paweł Huelle

Pierwsza powieść Jacka Huelle ; Talita ; ( wydawnictwo Znak ), przeniosło mnie w dwanaście opowiadań, które porwały mnie od pierwszej strony. Jakże inne od reszty tych które przeczytałam w swoim życiu, jakże bliskie w uczuciach a odległe, pozwalały na nowo poczuć magię języka, stylu, odniesień do życia, wspomnień, rzeczy prostych a nie wytłumaczalnych, takich które odkrywają doktryny losów bohaterów na nowo, ukazując ich tok myślenia, działania, podejmowania nowych wyzwań. Wojna która pojawia się w wielu opowieściach kiereszuje plany, niszczy budowaną przyszłość, bo co by stało gdyby takowa nie wybuchła a Ewa nadal by całowała się pod dębami z Tollego? czy nadal gra na pianinie? Czy ojciec nie zwariowałby gdyby zostawili go na politechnice, nie szukałby odpowiedzi których nie mógł znaleźć? czy syn byłby bardziej szczęśliwy mogąc patrzeć na swoją ; dziwną ; rodzinę inaczej? Czy cyganka poznała by smak kina? czy nadal przyjaźń trwałaby z Jakubem gdyby nie przegonili tabor?  Wiele opisanych zdarzeń, językiem prostym acz zawijanym pod filozofię życia można uznać za prawe, normalne, uczciwe wobec czytelnika, a pokrętnymi drogami znajdujemy luki, zaśpiew muzyki która oddaje cześć wszystkim uczuciom, przyrody, rzeczy codziennego użytku, w tym wszystkim znajdujemy sens lub jego brak, bo po co to wszystko? Po co wschód słońca i zawsze zachód, pory roku, rutyna, i niezmienność nasza, która pozwala być, trwać, przemijać. Jeśli wszystkie powieści tego autora są tak wybitne, takie ze smakiem, klasyczne, pragnę czytać taką literaturę piękną. Polecam.

Paweł Huelle dzięki swoim przepięknie utkanym ze słów opowieściom przeniósł mnie do przeszłości, do wspomnień z dzieciństwa, na wieś do dziadków gdzie bawiliśmy sie z kuzynostwem w sadzie. Historie w tomie ,,Talita" mają moc przywracania wiary w życie, w literaturę, choć nie są pozbawione melancholii i poczucia smutku względem tego, co minęło już bezpowrotnie. Wiele ulotnych momentów opisanych w Talicie zapadło mi w pamięć i w jakiś magiczny sposób, nie mogę przestać myśleć o jej bohaterach. Paweł Huelle potrafi pięknie pokazać jak kruche są ludzkie losy, jak się mijamy na co dzień nie nadając większego znaczenia temu, co nas spotyka i co nas otacza. Przywołuje ludzi, o których nikt już nie pamięta, a którzy nadal w jakiś sposób tworzą ten świat. To przykre że my też tak znikniemy, bezszelestnie, sami, z książkami które przeczytaliśmy w młodości i które zrobiły na nas ogromne wrażenie, jak ta.

Styl autora jest niepowtarzalny i niewątpliwie godny uwagi wszystkich kochających książki. Bardzo polecam 

Piękne opowieści pełne magii i zadumy. Już kolejny raz Paweł Huelle zdołał kompletnie oderwać mnie od rzeczywistości, przyziemnych problemów i pozwolił spojrzeć na siebie samą oraz wszystko wokół z innej perspektywy. Autor jest absolutnym mistrzem łagodnej, wartościowej, a co najważniejsze niezwykle przyjemnej w odbiorze narracji. Każde z 12 opowiadań zrobiło na mnie wielkie wrażenie i pozostało ze mną na dłuższą chwilę. Warto się przy tej książce zatrzymać, wyłączyć i ją przeżyć. Na pewno będę do niej wracać. Polecam