Szeptać
Hubert Fryc

Mamy 2013 r. Trzydziestoletni Michał porządkuje dom dziadków, a właściwie przygotowuje go do rozbiórki. Dom jest stary: belki w nim skrzypią, podsiębitka jęczy. Wszystko jęczy. Widać, że dni domu są już policzone. Mężczyzna siedzi na strychu i mimo że wybija już północ nadal porządkuje rzeczy dziadków. Z każdą kolejną wspomina dziadków i dawne czasy. Gdy na szczycie rupieci zauważa walkmana wraz z ponumerowanymi kasetami i słuchawkami, które zapodziały się gdzieś prawie dwadzieścia lat temu postanawia posłuchać co się na nich znajduje. Zamiast muzyki w słuchawkach słyszy głos dziadka Franciszka, a wspomnienia sprzed osiemnastu lat wracają. Czy opowieść dziadka i wspomnienia pomogą Michałowi w podjęciu decyzji, których przedtem nie miałby odwagi podjąć ?
[...]
,Szeptać" to bardzo nastrojowa i piękna historia o więzach rodzinnych. Pozwoli się Wam wyciszyć i odprężyć po ciężkim dniu. Pokazuje nam, jak mocne są więzi rodzinne. Hubert Fryc stara się przypomnieć nam o wartościach, które już zaczynają ginąć i pokazać, że nie powinniśmy zapominać o rodzinie i przeszłości pomimo, że wokół nas tak wiele się dzieje. Mam nadzieję, że także sięgniecie po tą sentymentalną opowieść.

Cała recenzja na blogu: https://mojswiatliteratury.blogspot.com/2018/01/hubert-fryc-szeptac-recenzja.html

Nietypowa, o tym że warto poznać historię swojej rodziny by inaczej spojrzeć na życie swoich przodków ale i swoje

Klimatyczna, ciepła opowieść, w której terażniejszość przeplata się z przeszłością. Dzięki opowieściom dziadka głównego bohatera rodzi się tęsknota za tym, co już powoli odchodzi w niepamięć - prostym, spokojnym życiu na wsi. Gdzie ludzie pomagają sobie w pracy, rodzina jest wartością, a przyroda wyznacza rytm kolejnych dni. Rodzi się też pytanie czy rzeczywiście musimy kogoś/coś utracić, aby docenić?...

Hubert Fryc zadebiutował w 2014 roku w "Nowej Fantastyce" opowiadaniem "Ballada o Bogdanie wyklętym", jednakże "Szeptać" to jego powieściowy debiut. Przed rozpoczęciem czytania zupełnie nie wiedziałam czego mam się spodziewać, nawet w pewnym sensie obawiałam się tej książki, ale uwielbiam takie pozytywne zaskoczenia. Muszę przyznać, że gdyby wydawnictwo Książnica nie zrobiło mi niespodzianki, to pewnie powyższą publikacja by mnie ominęła. Byłaby to dla mnie niepowetowana strata, gdyż książka pełna jest walorów. Dodam też, że autor już pracuje nad kontynuacją.

Mamy rok 2013, 30-letni Michał mieszka w nowoczesnym budynku, ale nie czuje się w nim jak u siebie, czegoś mu brak. Gdy wyjeżdża na wieś do starego domu dziadków, podczas porządków na strychu znajduje walkmana i zagubione ponumerowane state kasety magnetofonowe. Na owych kasetach zapisane zostały wspomnienia, które snuł dziadek Franciszek przed niemal dwudziestu laty. Michał odsłuchuje kasety i przypomina sobie tamte wyjątkowe wakacje, podczas których poznał swoją przyszłą żonę. Mężczyzna boi się zrealizować swoje największe marzenie. Czy powrót do przeszłości mu w tym pomoże? 

"(...) tajemnic rodzinnych nie należy przywoływać tak po prostu, a kiedy już się je rozdrapie, to trzeba się liczyć z konsekwencjami. Bo jak się po latach zapomnienia przywołuje w opowieści stare nazwiska i twarze, minione lata i zagrzebane wydarzenia, to kto się, co i kogo można ożywić." 

Hubert Fryc zabiera czytelnika we wspomnienia do dzieciństwa głównego bohatera. Akcja toczy się naprzemiennie - raz jesteśmy w 1995 roku, by za chwilę przenieść się do roku 2013. Snuje opowieść o prawdziwym domu. Czytając, musiałam co chwilę przystanąć, aby zastanowić się czy i ja mam taki stosunek do swojego mieszkania? Czy podobnie jak bohaterowie szanuję go? Czy mogę powiedzieć, że dom to moje miejsce w świecie? Czy kocham go, utożsamiam się z nim? Zapewniam, że te i inne pytania będą kołatać się Wam po głowie w trakcie niniejszej lektury. Książka traktuje nie tyle o przysłowiowych czterech ścianach domu, co o jego duszy, duchach i ludziach go zamieszkujących. 

"A najważniejszy z tego wszystkiego jest dom, Michałku. Dom to klucz."

Autor w interesujący sposób nakreślił relacje na linii ojciec-syn i dziadek-wnuk. Zwłaszcza ta druga relacja zatrzymała mnie na dłużej i sprawiła, iż z ogromnym zaangażowaniem śledziłam to wszystko, co rozgrywało się na kartach książki. Fryc podkreśla jak istotna jest pielęgnacja rodzinnych więzi i tradycji, które gdzieś po drodze w naszym zabieganiu gubimy oraz to, że marzenia należy spełniać. Trzeba doceniać to, co mamy, bo później możemy tego żałować. 

Bohaterowie, jakich stworzył autor przykuwają naszą uwagę. To postaci z krwi i kości, wyraziści, prawdziwi, którzy mogliby być naszymi sąsiadami. Michał jest dziennikarzem, ma żonę Zosię, która spodziewa się dziecka. Natomiast dziadek Franciszek to mężczyzna stanowczy, konkretny, dla którego czyny znaczą więcej niż słowa. Obaj wzbudzają naszą sympatię. Jest jeszcze babcia Łucja, której nie sposób nie pokochać. 

Jestem pod ogromnym wrażeniem tego, z jaką wrażliwością autor snuje swoją opowieść. Ta wrażliwość wyczuwalna jest niemal w każdym zdaniu i słowie. To nie jest zwykła książka jakich wiele. Ona urzeka i sprawia, że chce się pozostać z nią jak najdłużej. 

"(...) calutki świat mieścił się w czterech drewnianych ścianach, pod drewnianą powałą i dachówkami. Dlatego słychać było dobrze, co niesie jodłowe drewno. A niosły szepty, które dla mnie były obietnicą zagadki. 
W chałupce dziadków aż skrzydło się od adeptów." 

Autor zadbał o każdy szczegół, naprawdę postarał się, aby dopracować swoją powieść w najdrobniejszym detalu. Zachwyca plastycznymi opisami. Używa przy tym słownictwa, które nie zawsze możemy spotkać w potocznym języku. Z niektórymi z nich spotkałam się po raz pierwszy. Za przykład mogę podać tu słowo: podsiębitka.

"Szeptać" to powieść o więzach rodzinnych, o tradycji, o różnicach pokoleniowych, walorach wsi, ale nade wszystko o domu przez duże D. Przy tej lekturze z pewnością można się wyciszyć i odprężyć po ciężkim dniu. To niezwykle klimatyczna opowieść przepełniona magią, nostalgią, w której szepczą cztery ściany starego rodzinnego domu. Wejdźcie i poczujcie to wszystko, co chce Wam wyszeptać przeszłość.