Spuścizna
Nora Roberts ;

Sonya jest projektantką graficzną. Kilka dni przed ślubem nakrywa narzeczonego z inną. Jest załamana i nie bardzo wie, co robić z życiem. Wtedy niespodziewanie dowiaduje się, że jej nieżyjący ojciec miał brata bliźniaka. Nieznany wuj, Colllin, zostawił jej w spadku ogromną wiktoriańską posiadłość, na wybrzeżu Main. Zgodnie z jego wolą-musi mieszkać co najmniej przez 3 lata. Proste? Teoretycznie. Tylko że w domu tym dzieją się dziwne rzeczy... tak. Jest nawiedzony. W trakcie mini śledztwa Sonya odkrywa, że wraz z domem i nazwiskiem otrzymała klątwę. Każda z nowo zaślubionych pań tragicznie ginie. Dziewczyna musi odkryć, co się stało, by móc się od niej uwolnić.
Nie będzie to łatwe, bowiem historia sięga 1806 roku, kiedy Astrid Poole, świeżo poślubiona, zostaje pierwszą ofiarą, a do tego ktoś zdziera z jej palca obrączkę.
Dlaczego? Kto jest mordercą? Co zrobi Sonya?
Autorka zostawia nas z takim Cliff hangerem, że nie wiem, czy wytrzymam z lekturą do polskiej publikacji. Drugi tom tego cyklu już się ukazał w USA i chyba go dziś zamówię.
Nora jak mało kto wciąga mnie w światy, które kreuje, bez względu na to, czy to romans, fantasy, thriller czy obyczajówka. Kocham jej książki i czytam odkąd byłam nastolatką. Ta historia trafia do top 10 tego roku.

Rok 1806. Dla Astrid Poole miał być to jeden z najszczęśliwszych dni w życiu. Udało jej się wyjść za mężczyznę, którego kocha. Niestety niedługo może cieszyć się małżeńskim szczęściem, bo w dniu swojego ślubu zostaje zamordowana...
Projektantka graficzna Sonya MacTavish odkrywa, że jej nieżyjący ojciec miał brata bliźniaka i teraz po jego śmierci dziedziczy po nim spadek, w tym wspaniałą wiktoriańską posiadłość, w której straszy. Wkrótce młoda kobieta przekonuje się, że odziedziczyła nie tylko nawiedzone domostwo, ale klątwę...
Do tej pory Nora Roberts kojarzyła mi się z tanimi romansidłami. Przez to starałam się unikać jej twórczości. Tak było przez wiele lat... Aż do tej pory, bo szczerze zaciekawił mnie opis niniejszej książki. Był intrygujący. I taka też okazała się Spuścizna... Była intrygująca. Była wciągająca. Nie przeszkadzało mi, że była ,,grubaskiem''. Bardzo dobrze się ją czytało. A przede wszystkim w miarę szybko. Polubiłam głównych bohaterów... Autorka w dość ciekawy sposób połączyła różne gatunki. W znalazło się miejsce na elementy typowe dla obyczajówek, romansów i fantastyki. Ważnym aspektem Spuścizny była tajemnica i klątwa sięgająca XIX wieku. A z klątwą nierozerwalnie łączyły się duchy zamieszkujące domostwo, które odziedziczyła Sonya. Duchy, które w większości były przyjazne i pomocne. Jednak muszę przyznać szczerze, że książkę czytałam wieczorami, więc trochę się potem bałam. Wiem, że to irracjonalne, ale nie mogłam nic na to poradzić.
Spuścizna to książka, która bez problemu zdobyła moje serce a cliffhanger sprawił, że z przyjemnością zanurzyłabym się w dalszych przygodach Sonyi, jej bliskich oraz przyjaciół. Mam nadzieję, że po ukazaniu się kolejnego tomu będę miała szansę się z nim zapoznać.