Rozkaz zagłady
Dashner James, James Dashner

Zanim weszli do labiryntu padł rozkaz zagłady... Najgorsze dopiero nastąpi.

"Więzień Labiryntu", bestsellerowa seria, która zawładnęła całym światem. Nie tylko znana przez świetnie napisane książki, ale także genialnie wyreżyserowane filmy. Jak do tej pory mogliśmy śledzić losy Thomasa i jego przyjaciół walczących o życie najpierw w labiryncie, a później w świecie wypalonym przez Słońce. Jednak dlaczego i w jaki sposób doszło do rozbłysków słonecznych, które spustoszyły całą planetę? Czym jest Pożoga i skąd się wzięła? Na te pytania znajdziemy odpowiedzi w prequelu całej trylogii, pod tytułem "Rozkaz Zagłady".

W tej powieści dowiadujemy się jak tak naprawdę to wszystko się zaczęło. Cała akcja dzieje się 13 lat wcześniej i opisuje skąd wzięła się Pożoga oraz jak działa ten wirus. Przeżywamy przygody bohaterów, którym cudem udało się przetrwać rozbłyski słoneczne. Ponadto główny bohater, Mark, za każdym razem gdy zasypia, śni o katastrofie, która spotkała Ziemię - dzięki temu wiemy również jak to wszystko po kolei przebiegało; jak wydostali się z miasta i z czym w tym czasie musieli się zmierzyć. Jak dobrze wiemy, James Dashner jest mistrzem w bezpośrednim opisywaniu drastycznych wydarzeń i scen. Są one bardzo realistycznie przedstawione, zarówno sama apokalipsa jak i chociażby opis ciał, ludzi rannych, a przede wszystkim Poparzeńców, dotkniętych Pożogą. Autor genialnie pokazuje szaleństwo oraz morderczy szał kotłujące się w głowach zarażonych - można ich określić jako wariaci albo... dzikie zwierzęta. Są to ludzie, którzy już tak naprawdę nie są ludźmi i nigdy nimi ponownie nie będą.

Akcja toczy się bardzo wartko i płynnie. Cały czas trzyma w napięciu, jesteśmy ciekawi każdej kolejnej strony. Dodatkowo wielkim plusem są krótkie rozdziały. Dodaje to motywacji do czytania, a napięcie nie spada. Bardzo spodobały mi się nowe postacie oraz to jak traktowali siebie nawzajem. Stali się pewnego rodzaju rodziną, pomimo, że nie łączyły ich żadne więzy krwi. Szczególnie zauroczyła mnie więź Aleca (byłego żołnierza) i Marka (zwykłego nastolatka, który stracił swoich bliskich), na zasadzie "ojciec-syn". Byli ze sobą naprawdę bardzo blisko, ponieważ połączyło ich przetrwanie oraz troska o drugiego.

Kiedy po katastrofie sytuacja w miarę się stabilizuje, bohaterowie odnajdują bezpieczne miejsce, w którym się osiedlają. Nie mają jednak pojęcia, że nadchodzi coś jeszcze gorszego - wirus Pożogi. Nikt nie wie, na jakiej zasadzie on działa, ani czy jest lekarstwo, jednak pchnięci nadzieją, starają się odnaleźć źródło choroby oraz lek na nią. Borykają się z wieloma przeciwnościami, tracą kolejne bliskie im osoby, jednak prą w zaparte.

Jeśli nie uratują siebie, to chociaż mogą się przyczynić do ocalenia innych.

Emocje zawarte w tej książce, są mocno odczuwalne podczas czytania. Przeżywamy wszystko wraz z bohaterami, czujemy to co oni. Właśnie to według mnie wyróżnia tą książkę na tle innych. Samo zakończenie jest nie do opisania i wywiera ogromne wrażenie na czytelniku. Mogę jeszcze dodać, że czytałam tą książkę już kilka razy i za każdym razem jestem pod wielkim wrażeniem, ponieważ jest po prostu niesamowita.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Moim zdaniem książka nie wnosi zbyt dużo do trylogii. Pokazane są losy kilku osób, które od początku starały się przetrwać Pożogę. Czy im się to udało oraz czym łączy się z pozostałymi częściami nie powiem. Czytało się jako tako, bardziej podobały mi się poprzednie części, jednak podejrzewam, że to przez innych bohaterów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W tej części cofamy się w czasie o całe 13 lat, do czasów z Początków pożogi. Poznajemy nowych bohaterów, którzy próbują ratować się od zarazy. Wyjaśnionych w nim zostało parę kwestii, które poruszone były w poprzednich tomach. Mogę powiedzieć, że ta cześć czytało mi się troszkę lepiej niż poprzednie, ale niedużo. Pomimo, że akcja przenosi nas w czasie do wczesniejszych wydarzeń, nie polecam czytania jej przed poprzednimi częściami, ponieważ może nam nieźle zaspoilerować.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dość przeciętna książka w porównaniu do trylogii "Więźnia Labiryntu". Opisuje wydarzenia, które rozegrały się 13 lat wcześniej, kiedy para młodych bohaterów Mark i Trina wraz z przyjaciółmi walczyła o przetrwanie w świecie zniszczonym przez rozbłyski słoneczne. W tej książce pada tytułowy Rozkaz Zagłady, którego celem było zmniejszenie liczby ludności na świecie poprzez rozprzestrzenianie śmiertelnego wirusa Pożogi. Plusy: + Sny Marka, w których mamy szerszy obraz na zachowanie ludzi po rozbłyskach słonecznych, które podniosły temperaturę na Ziemi na niekorzystną do życia. Brudne zagrywki kontra lojalność i pomoc nowo poznanych przyjaciół. Minusy: - Bohaterowie stale biegają w panice i miotają się, krzyczą, walczą - powinny być emocje, a niestety wieje nudą. - Mark to już w ogóle jakaś porażka, przerośnięte ego (prawie jak u Thomasa), ciągle ktoś musi wyciągać go z tarapatów, w które sam się pakuje, niczym owieczka pchająca się w paszczę wilka. - Prolog i epilog, które są totalnie oderwane od całości książki i jak dla mnie mogłoby w ogóle ich nie być. Przemęczyłam się i przeczytałam, ale bez zbędnych zachwytów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jeśli zastanawiacie się, czy warto sięgnąć po tę książkę, koniecznie zajrzyjcie na mój blog. Tam znajdziecie odpowiedź :) Zapraszam: http://magicznyswiatksiazki.pl/rozkaz-zaglady-james-dashner/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Prequel serii Więzień labiryntu opowiada o początku Pożogi. Historia jest bardziej pokazana oczami Marka, który należy do osób które przeżyły rozbłyski słoneczne. Książka jest tak samo dobrze napisana, jak cała trylogia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Rozkaz zagłady" to historia osadzona w świecie ,,Więźnia labiryntu" opisująca wydarzenia rozgrywające się przed tymi, które znamy z oryginalnej trylogii. Książka odpowiada na pytania, które mogły nękać każdego fana serii - niezależnie od tego, czy ma za sobą cały cykl czy dopiero pierwszy tom. Skąd się wzięła Pożoga? W jaki sposób się rozwijała? Czy ktoś zrobił to specjalnie, czy była to po prostu zachcianka ewolucji? Zanim doszło do powstania DRESZCZU i Labiryntu, słoneczne rozbłyski wypaliły powierzchnię Ziemi, a śmiertelny wirus rozpowszechnił się wśród społeczeństwa. Tylko nielicznym udało się przetrwać, ale wirus nadal szaleje. Ludzie jednak wciąż mają nadzieję, że dadzą radę przechytrzyć wirusa i przeżyją. Mimo że nie ma leku, nie ma dokąd uciekać, wciąż są przekonani, że istnieje ratunek. Mark i Trina są jednymi z ocalałych, jednak ich życie nie wygląda normalnie już od miesięcy. Każdy dzień jest walką o przetrwanie, a świat uległ diametralnej zmianie. Na każdym kroku czyha niebezpieczeństwo, a człowiek stał się człowiekowi wilkiem. Czy istnieje jakakolwiek szansa na lepsze jutro? Gdy rozpoczynałam lekturę ,,Rozkazu zagłady", byłam nieco zdezorientowana. Ponownie trafiłam do świata, który już znam doskonale, bowiem mam za sobą całą trylogię, jednak pojawili się w nim nowi bohaterowie, o których nic nie wiedziałam. Początkowo ciężko było mi się stać częścią ich grupy i właściwie aż do samego końca wolałam pozostać biernym obserwatorem, choć nie jestem pewna, z czego to wynika. Jednak każdy z nich to inna osobowość i inne cechy charakteru - to sprawia, że stanowią urozmaiconą grupę, w której każdy ma coś do zaoferowania innym i ma swoją rolę do odegrania. W spustoszonym świecie, w którym panuje Pożoga, nie można sobie pozwolić na chwile słabości. Trzeba być nie tylko odważnym, ale i sprytnym. Na kartach tej powieści dzieje się naprawdę sporo, choć to, co najlepsze, otrzymujemy dopiero na sam koniec. Ta książka dokładnie opisuje genezę Pożogi i pokazuje, jakie spustoszenie jest w stanie siać ten wirus. Na pewno nie znajdziemy tutaj informacji o DRESZCZU i Labiryncie, bowiem nie tego dotyczy przedstawiona historia. Mimo że jest to tylko powieść, zwykła wizja, która narodziła się w głowie autora, to daje do myślenia - ileż to razy mieliśmy do czynienia z różnymi epidemiami na naszym świecie? Jaką mamy pewność, że był to zwykły przypadek i nie kryje się za tym większy spisek? Co zrobimy, jeżeli kiedyś wirus wymknie się spod kontroli? Czy skończymy tak, jak bohaterowie ,,Rozkazu zagłady"? Uderzającą rzeczą w tej powieści jest to, jak bardzo potrafi się zmienić zachowanie jednego człowieka względem drugiego. Mimo że jako społeczeństwo powinniśmy się w tak trudnych chwilach trzymać razem, wspierać się nawzajem, tak tutaj jest zupełnie na odwrót. Ludzie całkowicie oszaleli i potrafią być bezwzględni. James Dashner naprawdę doskonale przedstawił ludzkie zachowanie w ciężkich chwilach, gdzie górę nad nami biorą nasze instynkty, a zdrowy rozsądek i empatia schodzą na dalszy tor. W końcu każdy chce przetrwać, prawda? A chęć przetrwania bywa w człowieku tak silna, że potrafi on całkowicie zatracić swoje człowieczeństwo. Akcja toczy się raczej umiarkowanym tempem, ale książka trzyma w napięciu aż do samego końca. Z ciekawością śledzi się losy Marka i Triny oraz ich towarzyszów. James Dashner potrafi wprowadzić do fabuły elementy zaskoczenia i zasiać w sercu czytelnika nutkę niepewności. To nie jest świat, w którym można by się spodziewać szczęśliwego zakończenia. To świat pełen okrucieństwa, gdzie nadzieja to ostatnie, co pozostało ludziom. ,,Rozkaz zagłady" to pozycja obowiązkowa dla każdego fana ,,Więźnia labiryntu". Rozwiewa wszelkie wątpliwości związane z Pożogą, chociaż wciąż pozostaje wiele pytań odnośnie Thomasa, Streferów i samego Labiryntu. Jednak odpowiedzi na nie uzyskać będzie można zapewne dzięki lekturze ,,The Fever Code". To książka, która umożliwia powrót do postapokaliptycznego świata stworzonego przez pana Dashnera i nie raz skłania do refleksji oraz różnego rodzaju rozważań. Być może nie porwała mnie aż tak, jak sama trylogia, ale przeczytałam ją z przyjemnością i śmiało mogę polecić każdemu!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)