Nasza Szkapa
Maria Konopnicka

Nowelka ukazuje losy polskiej rodziny. Narratorem w utworze jest najstarszy syn - Wicek. Wicek ma bardzo chorą mamę -Annę, ojca Filipa oraz dwóch młodszych braci - Felka i Piotrusia. Rodzina jest bardzo biedna. Do ubóstwa przyczyniła się ciężka choroba matki. Ponadto jest zima, ciężko z robotą. Gospodarz próbuje ratować żonę z choroby. Opłacenie lekarza, lepsze jedzenie, czy chociażby opalenie domu rujnuje rodzinę. Dzieci nie narzekają jednak, do końca nie rozumiejąc powagi sytuacji. Ojciec wyprzedaje wszystko, co ma, nawet własny kożuch. Często jednak rodzina nie ma jedzenia. Radością w smutnym życiu jest dla chłopców stara, niewidoma i schorowana szkapa. Kochają ją bardzo. Świat chłopców zawala się, kiedy dowiadują się, że stara szkapa musi zostać sprzedana. Dzieci są smutne. Zdaje się, że bardziej przejmują się utratą zwierzęcia niż chorobą matki. Trudno się jednak dziwić. Nie rozumieją przecież, jak poważna jest choroba rodzicielki. Matka umiera, ale chłopcy w dniu pogrzebu odczuwają wielką radość. Widzą swoją kochaną szkapę, która wiozła trumnę z ciałem ich matki. Weselą się bardzo, biegnąc tuż koło konia zamiast iść za trumną. Aż ludzie dziwią się patrząc na ten osobliwy kondukt pogrzebowy. Nowelka ta bardzo chwyta za serce, przepełnia smutkiem. Bardzo wczułam się w sytuacje dzieci i w pełni rozumiem ich zachowanie. Jest jeszcze jedno, co zachwyciło mnie w tym opowiadaniu. Tak pięknie jest tu przedstawiona małżeńska miłość, troska o współmałżonka w zdrowiu, ale też w chorobie, wielkie oddanie dla drugiej osoby. Z tej krótkiej powiastki można wyczytać tak wiele wzorów do naśladowania. Powinna ona skłonić do przemyśleń nad życiem każdego, kto po nią sięga.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Akcja rozgrywa się w drugiej połowie XIX wieku, w czasach współczesnych autorce. Rodzina Mostowiaków mieszka w Warszawie, w jednej z najbiedniejszych dzielnic miasta - na Powiślu, którzy musieli wyprzedawać swoje rzeczy, one często były dla nich bardzo cenne, aby za pieniądze za nie mogli kupić leki, żywność dla chorej matki przykutej do łóżka. Ostatnią rzeczą jaką musieli sie pozbyć była ukochana Klacz, która była żywicielką rodziny. W tej książę uderzyło mnie to ze dzieci bardziej płakały po stracie zwierzęcia niż matki. Warto przeczytać, krótka a jak wiele mówiąca o przywiązaniu, szacunku i miłości.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kurcze, pamiętam, jak pani na zajęciach zachwycała się tą nowelą. Że jest pięknie napisana, że ukazuje świat oczami dziecka. Wtedy jej nie przeczytałam, więc siedziałam cicho. Przeczytałam ją dzisiaj i nie mogę zgodzić się z moją wykładowczynią. Uważam, że jedenastoletnie dziecko nie używa (nie używało nawet w pozytywizmie) takich słów i nie formułuje takich zdań, jakich używa i jakie formułuje w "Naszej szkapie" Maria Konopnicka. Nowela mi się nie podobała, jest - oczywiście moim zdaniem - przesadzona. Jedenastoletnie dziecko ma jednak na tyle oleju w głowie, by zrozumieć czym jest śmierć i potrafi zachować się odpowiednio.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)