„Mógłby spaść śnieg” to refleksyjna opowieść o córce i matce, które spotykają się w Tokio, by wspólnie spacerować w jesienne wieczory, szukać schronienia przed deszczem, jeść w kawiarenkach i restauracjach, odwiedzać galerie, w których oglądają dzieła sztuki współczesnej. Cały czas przy tym rozmawiają: o pogodzie i horoskopach, ubraniach i przedmiotach, o rodzinie, oddaleniu i pamięci. Ale kto tu tak naprawdę mówi – czy tylko córka? I jaki jest prawdziwy powód tej eliptycznej, może wręcz widmowej podróży? W tej elegijnej, intymnej, niezwykle precyzyjnej prozie Jessica Au przygląda się różnym obliczom miłości i uniwersalnej potrzebie znalezienia wspólnego języka z najbliższymi.
Książka została świetnie przyjęta przez krytykę w Stanach Zjednoczonych, wyróżniono ją Readings New Australian Fiction Prize 2022 oraz nagrodą główną w pierwszej edycji Novel Prize (spośród 1500 zgłoszonych książek), organizowanej przez trójkę czołowych niezależnych wydawców anglojęzycznych: Fitzcarraldo Editions (Wielka Brytania), New Directions (Stany Zjednoczone) i Giramondo (Australia). Doczekała się już przekładu na osiemnaście języków.
Jessica Au jest pisarką mieszkającą w Melbourne. Wcześniej pracowała m.in. jako redaktorka i księgarka. Debiutowała w 2011 roku dobrze przyjętą powieścią „Cargo”. „Mógłby spaść śnieg” to jej druga powieść.
Wydawnictwo: Artrage.pl
Data wydania: 2023-03-07
Kategoria: Literatura piękna
ISBN:
Liczba stron: 120
Tytuł oryginału: Cold Enough For Snow
Język oryginału: angielski
Tłumaczenie: Aga Zano
Ocena: 5, Przeczytałam, 12 książek 2024, 26 książek 2024, 52 książki 2024,
Książka zainteresowała mnie ze względu na podejmowaną tematykę niedogadywania się matki i córką. I cóż dostałam? W książce w sumie nic się nie dzieje. Córka zabiera matkę na wycieczkę po Tokio, bo chce się do niej zbliżyć (matka jest z pochodzenia Azjatką). Prowadzi ją do różnych miejsc. W trakcie podróży myśli o tym jak ona widzi życie, a jak matka. I o tych dwóch światach jest ta powieść. W sumie można powiedzieć by, że bliskich duchem człowiek sobie wybiera, ale nie, ta powieść tego nie pokazuje. Bo nawet teść bohaterki, który jest rzeźbiarzem nie potrafi odpowiedzieć jej na pytania. Mąż też jest bliski, ale coś tam ona trzyma dla siebie. Relacja z siostrą też jest praktyczna. Raczej więc książka pokazuje, że nie można pokazać swojego wnętrza innym. Ale z drugiej strony w tej relacji matka i córka nie ma oskarżania córki o niepraktyczność. Nie ma wynoszenia się. Nie ma też kłótni. Czyli idealna rodzina, albo rodzina, która akceptuje indywidualność lub też rodzina, w której nie mówi się o trudnych sprawach.
W sumie do czytelnika należy wybór jednej z pwyższych interpretacji. Na pewno obie kobiety nie wchodzą w konflikt, ale i nie wyjaśniają sobie trudnych spraw, które nawet w tej książce nabrzmiewają. W zasadzie wszystko dzieje się między słowami w umyśle, w gestach, w spojrzeniach. Czy między nimi jest miłość. Na pewno tak, ale i niedopowiedzenia i jakieś dramatycznie niemożliwa próba porozumienia się. Niemożliwa, bo obie kobiety funkcjonują w różnych światach. Jedna jest praktyczna, a druga marzycielska. Ale i mamy w umyśle córki postać siostry, która jest bliżej matki w sensie fizycznym i mentalnym. Czy podróż pogrzebie tę różnicę? Tę przebijającą w postawie córki próbę bycia równie kochaną córką co tamta? Powieść pokazuje problemy pokoleń jak w soczewce i bez dramatów. Pozawala czytelnikowi na przemyślenie swoich spraw, niczym główna bohaterka. Książka wiele mi dała do myślenia i nie żałuję, że ją przeczytałam.
Osiem gwiazdek po namyśle za to, że można napisać ciekawie książkę pozbawioną akcji.