Mikael Hakim
Waltari Mika, Mika Waltari

"Mikael Hakim" skupia się już przede wszystkim na Imperium Osmańskim, gdzie bohater zostaje zmuszony do wiary islamskiej i przyjmuje nazwisko Hakim - lekarz. Dzięki zielarskim umiejętnościom, które uzyskał w młodości od znachorki, dostaje się na służbę na dworze sułtańskim. Jednak i tutaj nie odnajduje spokoju - otaczają go liczne morderstwa i intrygi, a naiwny bohater ma talent do pakowania się w tarapaty. Na szczęście coś zdaje się nad nim czuwać, bo cudownie wychodzi z każdej opresji (zresztą, podobne cuda działy się i w tomie pierwszym). Myślę, że zawdzięcza to przede wszystkim uczciwości. Mikael od początku zdaje się iskierką dobra wśród szalejącego zła, płomykiem świecy wśród ciemności... Zarówno "Mikael Karvajalka", jak i "Mikael Hakim" są powieściami pełnymi brutalności, walk i śmierci. Nie brakuje w nich szokujących elementów, wywierających na czytelniku strach i obrzydzenie. Mika Waltari krytykuje w tej serii ludzi majętnych, duchowieństwo, ukazuje mroki i słabości ludzkich dusz. Uzmysławia także, że niezależnie od religii społeczeństwo dokonuje czynów okrutnych, bestialskich, chciwych. Autor zdaje się w refleksyjny sposób doszukiwać na kartach powieści istnienia Boga. Nie jest to jednak absolutnie negatywna seria. Mikael wielokrotnie potrafi też wzruszyć, a jego postać (choć naiwna), która zachowała człowieczeństwo, zdaje się być uosobieniem nadziei.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie czytałam pierwszej części, ale prawie w ogóle nie było to problemem. 
Bardzo, bardzo dobra, wciągająca opowieść. Uwielbiam łączenie fikcji z rzeczywistymi wydarzeniami. Przedstawione w książce realia życia w Imperium Osmańskim są fascynujące. Dwa tysiące sposobów na to, jak omijać nakazy i zakazy religijne i jeszcze móc twierdzić, że jest się człowiekiem bez skazy. Główny bohater to też ciekawa postać i przykład osoby jednocześnie bardzo inteligentnej i nieskończenie naiwnej. Cud, że poradził sobie w miejscu, do którego trafił.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)