Lodowa korona
Andre Norton

Jeszcze w tym samym dniu, w którym skończyłam czytać "Panią Krainy Mgieł", sięgnęłam po kolejną powieść Andre Norton, pt. "Lodowa korona". Miałam nadzieję, że tym razem się nie zawiodę, bo książka znów zapowiadała się interesująco. Niestety, ta krótka opinia będzie podobna do poprzedniej, bo do "Lodowej korony" mam te same zarzuty co do "Pani Krainy Mgieł". Offlas Keil oraz jego siostrzenica Roane lądują na planecie Clio, aby odszukać skarb. Kilka wieków wstecz w ramach eksperymentu Psychokratów osiedlono tam kolonistów i poddano ich praniu mózgu, wszczepiono fałszywe wspomnienia, zmuszono do posłuszeństwa. Keil i Roane trafiają do Reveny, jednego z najstarszych królestw. Wkrótce Roane sprzymierza się z księżniczką Ludoriką i wspólnie szukają LODOWEJ KORONY - posiadającego ogromną moc, najcenniejszego skarbu. Zastanawiam się, dlaczego książki Andre Norton zaczynają się świetnie, a potem są niestety słabe... Tak było i tym razem. Powieść zaintrygowała mnie już od pierwszych stron, ale później zupełnie nie czułam tego klimatu. Mało wątków, bohaterów, dużo schematów. Co prawda pomysł ciekawy, intrygi też, akcja w sumie była, ale "Lodowa Korona" kompletnie mnie nie przekonała. Wymęczyłam te ponad 200 stron, ale całość czytało się bardzo ciężko. Z pewnością to książka dla niewymagających czytelników, którą można przeczytać, gdy się nie ma pod ręką innej.