Kobiety i szatani
Justyna Karolak;

Muszę się przyznać, że już sam opis mnie niezwykle zaciekawił. W końcu zaginięcia czy też pobudka w obcym sobie miejscu prawie zawsze ciekawią mnie najbardziej. Dlatego też sięgnęłam po powieść Justyny Karolak, o której teraz Wam opowiem.

Główną bohaterką jest Dominika. Mogłabym powiedzieć, że jest to kobieta sukcesu, ponieważ spełnia się zawodowo i nawiązuje coraz ciekawsze i korzystniejsze współprace. Ma wykształcony gust estetyczny, dzięki czemu w jej mieszkaniu nie znajdzie się żadna przypadkowa rzecz. Wszystko musi do siebie pasować i ze sobą współgrać. Jednak, kiedy nagle budzi się ona w domu swojej przyjaciółki, wszystko obraca się o sto osiemdziesiąt stopni.

Niestety, nie udało mi się z nią zżyć, więc nie odczuwałam jej emocji jakoś szczególnie. Nie potrafię też do końca stwierdzić, czy wzbudziła ona jednak moją sympatię, czy też odwrotnie. Dlatego pozostanę neutralna i się nie określę dokładnie na ten temat.

Ciekawą postacią w tej książce jest zdecydowanie Georgia, którą właściwie przypadkowo spotyka Dominika. Georgia jest kobietą piękną, mądrą, zawsze uśmiechniętą oraz roztaczającą wokół siebie ciepłą atmosferę. Wyjaśnia ona głównej bohaterce, na czym opiera się miejsce, w którym się znalazły oraz pomaga jej w odnalezieniu się. Z jednej strony ta bohaterka mnie zafascynowała. Mnie wydała się taką postacią niezwykłą wręcz, która jest, jakby z zupełnie innego świata. Z drugiej jednak strony budziła ona mój strach, ponieważ w pewnych momentach była zbyt wesoła, co średnio pasowało w niektórych okolicznościach. Nie mogę jednak odmówić jej oryginalności oraz takiej niezwykłości, jaką wprowadziła do tej historii. 

Po raz pierwszy miałam do czynienia z prozą Justyny Karolak. Wcześniej nie słyszałam o tej autorce, co jest nie dziwne, gdyż pisze ona powieści z zakresu literatury pięknej, w której ja średnio się czuję i obracam. Jednak po lekturze tej pozycji, jestem niemal zafascynowana twórczością autorki.

Bardzo ciekawą cechą tej powieści jest to, że autorka wplotła tutaj sceny zainspirowane obrazami bardziej lub mniej znanych malarzy. Myślę, że jeżeli ktoś naprawdę interesuje się sztuką, to ta książka może mu przypaść do gustu. Pierwszy raz miałam do czynienia z czymś takim, więc jestem dość zaskoczona i zaciekawiona takim zabiegiem. W ramach ciekawostki dodam również, że znalazł się tu m.in. obraz Leonarda Da Vinci czy Pabla Picassa. Myślę, że warto zwrócić również uwagę na to, jak pani Justyna przedstawiła Piekło, ponieważ odgrywa to dość istotną rolę w tej historii.

Nie wiem sama, co mogłabym tutaj jeszcze napisać. Myślę, że jest to pozycja świetna dla miłośników sztuki, literatury pięknej oraz nietypowych historii. Z pewnością jest to historia oryginalna i raczej nie znajdziecie takiej drugiej powieści nigdzie indziej. Choć ja niestety nie odnalazłam się za bardzo w tego typu literaturze, to jednak zachęcam Was do zapoznania się z tą pozycją.

Pierwsze spotkanie z panią Justyną, uznaję za udane. Z każdym nowo poznanym autorem wydaje mi się, że temat fantastyki jest już wyczerpany do cna i w prawie wszystkich przypadkach jestem mocno zaskoczona, że jednak nie, że pisarze mają tak świetne pomysły, że aż miło sięgać po ich książki.

Jak już mamy wspomniane w opisie, Dominika budzi się w obcym domu, z mężem u boku i dziećmi w posagu. Jednego dnia miała swoje życie, następnego zaś ma cudze. W chwili, gdy zaczynałam czytać książkę miałam na ustach takie mocne „o kurcze!”. Zupełnie jej się nie dziwię, że była zdezorientowana i wystraszona – ja uciekałabym gdzie pieprz rośnie w takim przypadku. Przecież osoby, które ją otaczają nie są jej rodziną tylko jej przyjaciółki, Laury. I tak naprawdę tutaj rozpoczynamy wraz z naszą bohaterką pogoń za prawdą (?), pogoń za odpowiedziami, których szuka. Chwilami byłam tak osłupiała, ze brakowało mi słów. Moment, w którym Dominika znajduje się w miejscu, które z pozoru jest takie prawdziwe, a jest inne, zimne i obce powoduje ciarki na plecach, których dobrą chwilę nie mogłam się pozbyć. To co zrobiła pani Justyna zaburzyło moją czytelniczą równowagę, ale cieszę się ogromnie, bo przecież o to właśnie chodzi w takiej literaturze! Ma ona rozbijać na kawałki, pozwalać chłonąć jak gąbka kolejne litery, zdania i strony, potem nas omamić punktem, którego się nie spodziewamy i zalać nas falą oniemienia na zakończenie.

Myślę, że to doskonała pozycja, w której nie tylko pokonamy piekło z bohaterami (głównie z Dominiką), ale zastanowimy się czy warto porzucać własne pragnienia idące prosto z serca, bo w końcu rozum, nie zawsze ma rację.

Macie ochotę na niezwykłą, nietypową i nieprzewidywalną historię, jakiej jeszcze nie było? Oto ona! „Kobiety i szatani” to napisana pięknym, poetyckim językiem powieść-alegoria o życiu. Tak bym ją określiła, gdybym musiała opisać ją jednym zdaniem. Na szczęście mogę napisać nieco więcej 😉

Główna bohaterka, Dominika, pewnego dnia budzi się w obcym domu i ze zdumieniem stwierdza, że nikt jej nie rozpoznaje, jej dotychczasowe życie i tożsamość przestały istnieć. Okazuje się, że zniknęła jej przyjaciółka Laura, ale poza Dominiką nikt tego zniknięcia nie zauważa. Mąż i dzieci Laury za swoją żonę i matkę biorą właśnie Dominikę. Niebawem okazuje się, że nie tylko dom jest obcy. Całe miasto wydaje się inne, dziwne, nieprawdziwe. Dominika za wszelką cenę będzie chciała dowiedzieć się, co stało się z jej tożsamością, gdzie podziała się jej przyjaciółka i jak wrócić do poprzedniego życia.

„Kobiety i szatani” to powieść-obraz, znajdziemy w niej wiele nawiązań do malarstwa, miejsca i sytuacje opisane są niezwykle plastycznie, jest w nich sporo magii i nieoczywistości. Jestem oczarowana i zauroczona. Autorka poprzez tę, prostą z pozoru, historię dotyka spraw najważniejszych, szuka odpowiedzi na pytania, nurtujące nas od wieków. Jak odnaleźć siebie, jak radzić sobie z samotnością i zagubieniem? Historia Dominiki to tak naprawdę historia każdego z nas, poszukującego prawdy o sobie. Czy żyjemy naprawdę? Czy może wszystko wokół to tylko złudzenie? Czy każdy ma takie piekło, na jakie sobie zasłużył? A może na nic nie mamy wpływu i nic od nas nie zależy?

Justyna Karolak tworzy na kartach swojej powieści niezwykły obraz miasta, poruszający i nietuzinkowy. Myślę, że każdy odbierze ją na swój sposób, dla mnie to uniwersalna opowieść o życiu i poszukiwaniu siebie. Zaskakująca, oryginalna, plastyczna i poruszająca. Bardzo polecam!