Istota
Arno Strobel

Wprawdzie jestem chora, a co za tym idzie mam sporo czasu na czytanie i to może być wytłumaczeniem tego, co zaraz napiszę, ale wiedzcie, że moim zdaniem to nie kwestia choroby. Otóż "Istotę" przeczytałam z jedną tylko przerwą zwiazaną z koniecznością zaśnięcia, jako że nadeszła  noc. Myślę, że gdybym czytała latem, to przemknęłabym ciurkiem przez całą powieść zatrzymując się na niewielkich pauzach związanych z ... no, każdy wie z czym.  Mocna książka. Ciemna, ponura, trzymająca w napięciu. Akcja rozkręca się już na pierwszych stronach i trwa do ostatniego słowa. Dosłownie. Pełna zwrotów akcji, gry na emocjach czytelnika, i szybkich dialogów potęgujących wrażenie pędu zdarzeń.  Fabuła biegnie dwutorowo. W czasach współczesnych dwóch Komisarzy Seifert i Menkhoff otrzymują zadanie wyjaśnienia porwania małej dziewczynki. Informacja o porwaniu jest anonimowa, toteż policjanci są bardzo zaskoczeni kiedy okazuje się, że ojcem porwanego dziecka jest psychiatra Lichner, którego kilkanaście lat wcześniej wsadzili do więzienia za brutane zamordowanie pięcioletniej dziewczynki. Drugi wątek umiejscowiony kilkanaście lat wcześniej ukazuje czytelnikowi dochodzenie i wątpliwości związane właśnie z tym morderstwem. Wtedy wszytkie dowody (a właściwie poszlaki) wskazują, że dziewcznkę zamordował Lichner choć on sam zapewnia, że jest niewinny. Kilkanaście lat później wszystko wygląda inaczej, na świetnej teorii zaczynają pojawiać się rysy, co więcej - Seifert zaczyna wątpić, czy kilkanaście lat temu złapali prawdziwego sprawcę. Tylko Menkhoff zaciekle i zapamiętale obstaje przy swojej teorii. Kiedy jednak dochodzi do kolejnego porwania.... Książka jest jedną wielką zagadką. Kiedy wyjśniona zostaje jedna niewiadoma pojawiają się kolejne trzy. Nic nie jest takie jakby się wydawało na pierwszy rzut oka. Jeżeli dodamy do tego specyficzny morczny nastrój książki (odpowiedni do okładki) i wciągającą narrację otrzymamy mieszankę, która powoduje, że od książki naprawdę nie można się oderwać. 

Niestety pan Strobel i tym razem mnie nie zachwycił . Po trzech latach od przeczytania pierwszej jego książki o tytule '' Trakt '' , dałam mu znowu szansę i przeczytałam '' Istotę '' . To jedna z tych pozycji , które w mojej opinie i moim osobistym słowniku , noszą nazwę '' kanciastych '' . Mam wrażenie że książka jest pisana na siłę , przynajmniej ja ją na siłę czytałam . Brak mi tutaj jakiejś płynności . Działania zadufanego w sobie i aroganckiego komisarza Menkhoffa i nieudolnego Aleksandra Seiferta , jednoczesnego narratora tej opowieści , miejscami dziwne , nieskoordynowane i nieadekwatne do sytuacji . Czasami miałam ochotę potrząsnąć nimi obydwoma i powiedzieć '' naprawdę jesteście tacy ślepi ? naprawdę tego nie widzicie ? '' . Tak zwane mylenie tropów przez autora było tak grubymi nićmi szyte , że niemal od początku , dla mnie przynajmniej , wiadome było kto jest tym prawdziwym '' czarnym charakterem '' . Niestety nie uwiódł mnie , po raz kolejny kunszt pisarski pana Strobla , nie przestraszył , nie zaciekawił nawet , co najwyżej zirytował . Postać Joachima Lichnera , psychiatry który odsiedział w więzieniu 13 lat , miesiąc i 10 dni , jak sam skrupulatnie wyliczył , '' za niewinność '' , też przedobrzona . Wychodzi on z więzienia i nagle chce pomagać policji , przecież to od razu z daleka śmierci podejrzeniem , że ma jakiś cel w tym , nie koniecznie zgodny z prawem . W mojej opinii pan Strobel to niestety nie Fitzek . Reasumując '' Istota '' to przeciętna książka na długie wciąż zimowe wieczory , jednak nie gwarantująca większych emocji . Przynajmniej mnie ich nie nie zagwarantowała .