Intrygantki
Éric-Emmanuel Schmitt

Niestety nie jest to pozycja Schmitta która mnie urzekła. Wątki homoseksualne są już nużące i ogólnie książka bardziej mnie zmęczyła niż dostarczyła jakichkolwiek pozytywnych przeżyć...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Sztuki teatralne czyta się trudniej, są specyficzne, nie powiem, że się zawiodłam lub spodziewałam się czegoś innego, ciekawa jestem tego jak je zobaczyłabym na scenie, znane motywy trochę intrygują, trochę denerwują na papierze nie działają tak jakby mogły zadziałać na scenie. stąd taka ocena

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Intrygantki" - to cztery sztuki teatralne. "Noc w Valognes" - przeciętna i nudna fabuła z obrazem kobiet jako istot naiwnych i głupich do granic możliwości. Plus, ulubiony przez Schmitta i "wciskany" gdzie się da, motyw homoseksualizmu. Zakończenie tak nijakie, że już go nie pamiętam. "Gość" - troche lepsze, znany psycholog "na kozetce" - terapia poprzez rozmowę z wariatem udającym Boga lub... Bogiem udającym wariata ;-) "Knebel" - zapowiadało się całkiem nieźle, na monolog wariata (a uwielbiam monologi wariatów!), póki nie odkryłam tajemnicy bardzo przyziemnej choroby głównego bohatera. No i "Szatańska filozofia" - chyba najlepsza, choć efekt psują zbędne, jak dla mnie, humorystyczne wstawki (aż mam ochotę krzyknąć: jak ja nie cierpię komedii!). Uświadamia, jak łatwo zmanipulować umysł filozoficznymi teoriami i przedefiniować moralność. Choć temat zła Schmitt poruszał też w innych utworach, to tutaj wnioski zawarł "w pigułce".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Uwielbiam książki tego autora, toteż z ogromnym zaciekawieniem podeszłam do przeczytania Intrygantem E.E.Schmitta. Książka składa się z 4 dramatów pozornie ze sobą nie związanych, ponieważ fabuła każdego z nich jest zupełnie odmienna. Poruszają one jednak jedne z ważniejszych problemów codziennego życia: chęć akceptacji, potrzebę miłości, wolności, spokoju, problemy szacunku. Jednak w moim subiektywnym odczuciu jest to jednak z najgorszych książek tego autora. Pierwszy z dramatów "Noc w Volognes" zajmuje najobszerniejszą część książki. Fabuła jest jednak rozmyta, ciągnąca się wręcz w nieskończoność i zdecydowanie nużąca. Oczywiście ma swoje przesłanie, ale zdecydowanie można by napisany dramat zamknąć w 50 stronach bez zbytecznego przeciągania akcji. Dla mnie osobiście dwie najlepsze pozycje stanowią jedne z krótszych dramatów zamieszczonym w tej książce, a mianowicie "Gość" i "Szatańska filozofia", które zdecydowanie są w stanie obronić książkę. Jednak niestety nie da się nie zauważyć, że "najsłabszy" z dramatów zajmuje ok.3/4 pozycji, co zdecydowanie działa na jego niekorzyść. Polecam przeczytanie dwóch wymienionych powyżej dramatów i odpuszczenie sobie "Nocy w Volognes" lub sięgnięcie po inne pozycje Schmitta, które zdecydowanie bardziej przypadły mi do gustu i są bardziej wciągające, jak np. klasyk "Oskar i Pani Róża" czy też "Małe zbrodnie małżeńskie".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

To kolejna książka Schmitta po którą sięgnęłam, tym razem, dla odmiany dramat, a właściwie 4 dramaty. Schmitt otrzymał za nią nagrodę Moliera i warto uzmysłowić sobie, że autor ten pisze dość sporo dla teatru - choćby "Małe zbrodnie małżeńskie" są jego często wystawianym dramatem. Czytałam lepsze jego książki i dramaty (ulubiona to "Jak zostałem dziełem sztuki"), tej na pewno Schmitt nie musi się wstydzić, aczkolwiek nie jest moim numerem jeden. Z czterech scenariuszy najbardziej spodobały mi się dwa pierwsze - "Noc w Valognes" oraz "Gość". Pierwsza to historia sądu kobiet nad lowelasem. Co ciekawe, każda z kobiet biorąca w nim udział jest ofiarą jego namiętnej natury, każdą też zostawił. W tym gronie znalazła się nawet zakonnica. Kobiety muszą bardzo się skoncentrować, by nie znów nie poddać się urokowi amanta. Co ciekawe, okazuje się, że obiekt ich uczuć kochał tylko raz - mężczyznę, a miłość ta nie miała happy endu. Drugi scenariusz, który zwrócił moją uwagę rozgrywa się w całości w gabinecie doktora Freuda. Znana osobowość przeżywa rozterki, gdyż właśnie zabrano jego córkę na przesłuchanie, a z racji żydowskiego pochodzenia, martwi się czy wróci cała. Poza tym, Freud waha się czy opuścić kraj i udać się w bezpieczne miejsce do czego wcale nie jest przekonany. W tym momencie w jego gabinecie pojawia się tajemniczy gość i sam Freud nie wie czy to szaleniec czy może Bóg.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trudno jest mi ocenić "Intrygantki" jako całość.Pewnie jak większość czytelników dałam się zwieść okładce,bowiem "Intrygantki" to dramat,a nawet cztery:"Noc w Valognes","Gość","Knebel","Szatańska filozofia" a nie lekka opowieść o miłosnej intrydze. Przy czym ta tytułowa - "Noc w Valognes" zajmuje połowę druku. Sztuka ta bowiem - rozciągnięta, niemiłosiernie się dłużąca - po pewnym czasie zaczyna po prostu nużyć. Na szczęście wszystko zostaje zrekompensowane perełką na końcu króciutką "Szatańską filozofią". Bardzo lubię książki Schmitta, ale zdecydowanie polecam inne, które można pochłonąć jednego wieczoru tak są wciągające np. Oskar i Pani Róża czy Przypadek Adolfa H. Każdy jednak lubi co innego, w mojej subiektywnej ocenie nie jest to najlepsza z książek Schmitta.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Muszę przyznać, że dramat nie jest moim ulubionym gatunkiem. Zdecydowanie wolę obejrzeć sztukę teatralną moment w którym słowa ożywają w ustach aktorów niż test czytany z papieru.Tym razem jednak rzeczywiście dałam się wciągnąć akcji. Sąd nad mężczyzną, podrywaczem dokonany przez kobiety jego ofiary. Pomysł arcy ciekawy i tym razem autor wykazał się znajomością natury kobiety. Choć zdradzone z poczuciem krzywdy i wyrzutami po raz kolejny niejako automatycznie wchodzą w rywalizację, chcą się przekonać która z nich była dla niego najważniejsza. Co z tego wychodzi... Przeczytajcie

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po opisie z okładki spodziewałam się czegoś innego - okazało się, że zarówno on, jak i tytuł odnoszą się tylko do jednego z czterech dramatów - w mojej opinii trochę nudnawego i niepotrzebnie rozwleczonego na połowę objętości książki. Kolejny dramat, "Gość", o Freudzie i jego tajemniczym gościu podobało mi się znacznie bardziej - szczególnie z powodu umieszczenia akcji rok przed II wojną światową. Monolog "Knebel" średnio przypadł mi do gustu, chyba nie do końca zrozumiałam, o co w nim chodzi. Za to ostatni, chyba najkrótszy z utworów uratował całą książkę - "Szatańska filozofia" naprawdę mnie zaskoczyła i zachwyciła. Polecam tę książkę, choćby tylko dla tego ostatniego dramatu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tom "Intrygantek" zawiera dwie osobne, nie powiązane ze sobą opowieści, napisane w formie sztuki teatralnej. Pierwsza sztuka nosi tytuł "Noc w Valognes". Poznajemy tu między innymi Księżną De Vaubricourt, porzuconą przez Don Juana, która teraz, aby się odegrać organizuje proces dla byłego kochanka. W tym celu umawia też inne jego "ofiary". Sztuka ta, jest moim zdaniem dość naiwna. Odbieram ją jako przeciętną.

Druga sztuka, o tytule "Gość" opowiada o wizycie pewnej osoby w domu Zygmunta Freuda. Kim jest ów tajemniczy przybysz? Czytelnik zadaje sobie to pytanie niemal do samego końca sztuki. Sztuki, o mocnym przekazie, zmuszającej do egzystencjalnych rozważań. Według mnie jest ona najlepsza z całego zbioru.

Następnie mamy krótki monolog "Knebel" oraz niedługą sztukę "Szatańska filozofia". Oba tytuły nie najgorsze ale bez szału.

Podsumowując, gdyby nie pierwsza sztuka, która swoją naiwnością, infantylizmem może irytować już na starcie, to byłby to całkiem dobry zbiór sztuk teatralnych o zabarwieniu egzystencjalnym - bo właśnie ten temat wysuwa się na pierwszy plan w trzech kolejnych tytułach.
Pierwsza sztuka nieco psuje resztę. Warto było jednak nie rezygnować z dalszej lektury, chociażby dla rozważań na temat wiary, życia, przemijania w sztuce "Gość".

Opinia opublikowana na moim blogu:
https://literackiepodrozebooki.blogspot.com/2021/11/intrygantki.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)