Gobelin. Ksiega pierwsza
Neff Henry H.

Do Rowan trafia główny bohater, 12-letni Max McDaniels z Chicago, który pomyślnie przeszedł Standardową Serię Testów Kandydackich. Jednak zanim do tego doszło, w pociągu, w drodze do Instytutu Sztuki Max zauważa dziwnie wpatrującego się w niego mężczyznę z przerażającą parą niepasujących do siebie oczu. Potem już w muzeum w małej salce zobaczył niezwykły, celtycki gobelin - bardzo stary, wypłowiały, zakurzony, w którym nagle zaczynają ożywać nitki. W tym momencie chłopiec stał się celem sił Zła, choć o tym jeszcze nie wiedział. W drodze powrotnej Max znalazł w kieszeni tajemniczy list od dyrektor Gabrielle Richter, w którym była informacja, że o godz. 15.37 zarejestrował się jako kandydat... Od tego momentu życie Maxa zmieniło się diametralnie. Został uczniem Akademii Rowan w Nowej Anglii i zamieszkał w tajemniczym Domostwie, w którym pokoje dobierają się same do lokatorów w czasie konfiguracji (od komnat królewskich po lochy czy piwnice). W ogóle w Rowan wszystko było tajemnicze, bowiem była to czarodziejska szkoła, a każdy jej uczeń ma zdolności mistyczne. Uczniowie po zaaklimatyzowaniu się otrzymali plany zajęć. Ich dnie wypełnione były od rana do wieczora różnymi zajęciami. 10 lekcji dziennie, np. mistyka, wychowanie fizyczne, matematyka, nauki przyrodnicze, nauki humanistyczne, strategia, etykieta, języki obce (co tam angielski!), a do tego codzienna opieka nad podopiecznym, potem pokonywanie Trasy na różnych poziomach. Do nauki trzeba było solidnie się przykładać, bo uczniowie zdawali trudne egzaminy. 6-letnia nauka w szkole magii ma na celu przygotować kolejne roczniki do walki z Wrogiem. A ten staje się coraz silniejszy. Znikają kolejne uzdolnione dzieci, giną agenci, znikają bezcenne dzieła sztuki, a na świecie jest coraz więcej wieloków i szpiegów. Niewielu osobom można zaufać. Odwieczna walka dobra ze złem trwa. Wszyscy szukają Astarotha, głównego wroga, który nie został ostatecznie zgładzony. A wracając do podopiecznych... to niezwykle rzadkie stworzenia, między innymi syryjski shedu, ryczek, garnkoryjek, ulu. W Sanktuarium podopieczni wybierali sobie opiekuna spośród wszystkich pierwszaków. Maxa wybrał Nick, lymrill z Czarnego Lasu. Od tej pory chłopiec co wieczór udawał się do Chatki Rozgrzewania, by opiekować się swoim podopiecznym, choć wpierw musiał się zapoznać z jego instrukcja obsługi (granatowa książeczka o lymrilrze). W Rowan sporo jest stworzeń. Czytelnik na pewno roześmieje się, czytając wypowiedzi gęsi Hanny oraz selkie Helgi i Friggi. W tej szkole pierwszy rok nie ma lekko. Starsi koledzy dogryzają "kijankom" na różne sposoby. Szczególnie Alex szuka konfliktów z Maxem. Bójki zdarzają się w każdej szkole, także w szkole magii. Ale i tu zawiązują się przyjaźnie, rodzą się pierwsze miłości - wszystko, co typowe dla nastolatków ma miejsce w Rowan. Książka ta wciągnęła mnie na całego, przeczytałam ją z zapartym tchem. Muszę pochwalić autorkę za kreację świata przedstawionego i intrygującą fabułę. Nie ma tu opisu dnia za dniem, tylko najważniejsze momenty w życiu bohaterów i szkoły (mecz piłki euklidesowej mnie zafascynował). Akcja toczy się dynamicznie, a przy tym nie czuć przeskoków czasowych o kilka, kilkanaście tygodni. Wszechwiedzący narrator przedstawił wydarzenia i Rowan bardzo dokładnie. Autorka stworzyła nietypowych bohaterów i obdarzyła ich różnymi cechami i umiejętnościami, wyraziście ich nakreśliła. Moją szczególną uwagę przykuł kucharski tandem - bezzębny, dwumetrowy ogr Bob o spokojnym uosobieniu oraz ohydna wiedźma Mamuśka o krokodylej paszczy, która wciąż ma ochotę zjadać ludzi, choć uważa się za zresocjalizowaną wiedźmę (by człowiek był bezpieczny musiał poddać się niuchaniu), a przy tym jest bardzo uczuciowa i elokwentna. W trakcie lektury można się i pośmiać, i niejednokrotnie przerazić albo otworzyć buzię ze zdziwienia, a to dzięki plastycznym opisom, komunikatywnemu językowi i prostemu, swobodnemu stylowi. Umiejętne połączenie fantastyki, mitologii, sztuki, magii i przygodówki sprawiło, że ja na jakiś czas stałam się kijanką w Rowan.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka jest idealna dla fanów Harrego Pottera. Gobelin jest pełen humoru i magii.Jest też tam miejsce dla dziwnych stworzeń i łajdaków. Ksiązka choć nie jest sławna naprawdę warto ją przeczytać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)