Freddie Mercury i ja
Jim Hutton, Tim Wapshott

Nie tak dawno temu, bo zaledwie kilka dni, listonosz przyniósł mi nową książkę. Tym razem była to propozycja od wydawnictwa Publicat, nosząca tytuł „Freddie Mercury i ja”. Okładka? Dość prosta, ponieważ znajduje się na niej postać Freddie’go prawdopodobnie u szczytu swej sławy. Gwoli wyjaśnienia, bo nie chciałabym żeby pojawiły się jakieś niejasności: nie czytam zbyt często biografii znanych osób, nie ma na ten stan jednoznacznej odpowiedzi.

Większość książek jakie czytam to fantastyka związana z przygodówką, ale czasami mam odchył i czytam biografie 😉 Czytać o realnych, prawdziwych osobach i o życiu jakie mają/miały, w pewien sposób może nam pokazać jaką drogą pójść, by osiągnąć sukces i sławę, czego się wystrzegać, by nie przesadzić, a przede wszystkim… morały jakie z nich wynoszę, to nigdy się nie poddawać. To, że jedno wydawnictwo czy wytwórnia muzyczna odrzuciła nasze pomysły, nie znaczy, że tak będzie również w kolejnej.

Po tym długim, wyczerpującym i na pewno nudnym wstępie przejdę do konkretów.

Freddie był liderem zespołu Queen, ogromnie popularnego w Europie zespołu rockowego, którego największa świetność przypadała na lata 70 i 80 ubiegłego wieku. Fani Queen! Jeśli się pomyliłam, poprawcie mnie 😉 Muszę przyznać, że nigdy nie byłam fanką tego zespołu, ich muzyka nie trafiała do mnie tak jak być może powinna. Ja zawsze byłam miłośniczką klasyki i tak pozostanie, jednak potrafię docenić jak wielki wkład w historię ma zespół Queen. Ludzie szaleli na ich koncertach, oblegali tuż po nich, chcieli się znaleźć jak najbliżej… można powiedzieć czyste wariatkowo! 😉 Co do samego Mercurego to facet obdarzony był niepowtarzalnym głosem, tego nie można mu odmówić, był autorem nieśmiertelnych „We are the champions”, „Bohemian rapsody” czy „Killer queen”.

Książka została napisana z perspektywy jego wieloletniego partnera Jima, który z zawodu był fryzjerem i pracował w Savoy’u. Poznał Freddie’go właściwie przez przypadek i do tego nie rozpoznał w nim wielkiej gwiazdy rocka! Od tamtego czasu miłość między nimi kwitła, rozwijała się, ale nie była też wolna od konfliktów i spięć między nimi. Czytając miałam wrażenie, że Freddie chce zniewolić swego partnera, rozkazywać mu na każdym kroku, kłócić się o kolejnego kupionego kota czy o to, że Jim skrócił cierpienie chorej rybki koi z ich ogrodowego stawu. Najbardziej jednak… czułam zazdrość, jaka od niego biła. Freddie był bardzo zazdrosny o Jima – kazał mu się wyprowadzać, wynosić na zbity pysk…. Po czym gwiazdor szybko zmieniał zdanie i prosił, by Jim nie odchodził, nie zostawiał go.

Niczego nie spojleruję, niektóre z tych rzeczy wyczytałam nawet na cioci Wikipedii. Nie potrafię tego ubrać w słowa, co kołacze mi się w głowie, ale… Freddie Mercury był dziwny, był zazdrosny, oburzał się, jeśli coś było nie po jego myśli, wrzeszczał, gdy ktoś zrobił inaczej niż powinien i był bardzo rozrzutny, jak gdyby w sklepach miało braknąć tego, czego aktualnie pragnął. Możliwe, że bał się tego, dlatego chwilami kupował rzeczy kompletnie mu niepotrzebne. Miałam też wrażenie, że zrobił z Jima swojego „niewolnika”. Kurde, poważnie?! Byli w związku, spali razem i robili inne rzeczy zarezerwowane dla par… a mimo to, Freddie traktował go jak kolejnego pracownika, którego można w każdej chwili wymienić, dać mu wypowiedzenie. Osobiście dziwię się narratorowi, czyli Jimowi, że nie odszedł od Mercurego wtedy, kiedy miarka się już przebrała, a idol tysięcy ludzi okazał się człowiekiem dość niestabilnym emocjonalnie, bo jednego dnia kochał Jima ponad wszystko, sprawiał mu prezenty za kilkaset tysięcy funtów, kupował mu domy, a drugiego dnia na niego wrzeszczał, czepiał się o wszystko. Nie wytrzymałabym przy takim człowieku, psychicznie by mnie to wymęczyło. Możliwe, że Jim pozostał u boku swego kochanka ze względu na chorobę AIDS, na którą zachorował i przez którą także umarł. Współczucie a może miłość? Nie wiem i nie mnie to oceniać 😉

Jak wspomniałam na początku, rzadko sięgam po biografie. Na swoim koncie mam jedynie poznanie życia Roda Stewarta, Stevena Tylera i Coco Chanel. Jeśli jesteś fanem Queen i nie miałeś bądź miałaś okazji czytać relacji związku Freddy’ego Mercurego i Jima Huttona, to sięgnij po tę powieść, bo jest napisana z drugiej strony, z drugiej perspektywy, a to może rzucić zupełnie nowe światło na postać gwiazdora. Piosenkarzem był wielkim, a poza sceną był zwykłym człowiekiem z wadami i zaletami, jak każdy z nas 😉

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Całość recenzji na blogu Okiemwielkiejsiostry.blogspot.com Czy prawdziwa miłość może połączyć gwiazdę rocka, człowieka sukcesu, który zdaje się mieć dosłownie wszystko i zwykłego fryzjera, prostego i nieposiadającego wielkich pragnień? Wydawałoby się, że jest to historia napisana przez autora harlequinów a nie przez życie. A jednak ten romans przydarzył się naprawdę. I, co ważniejsze, był czymś więcej niż tylko chwilową miłostką. Freddie Mercury był jednym z najważniejszych muzyków mojego życia, obdarzonym fantastycznym, mocnym głosem, tworzącym przejmujące i niezapomniane utwory. Był także prawdziwym perfekcjonistą (ta cecha łączyła wszystkich członków grupy Queen), opętanym wizją, którą pragnął spełnić. Ten niesamowicie skromny, zakompleksiony mężczyzna na scenie zamieniał się w prawdziwą bestię, igrającą z publicznością i popisującą się wokalnymi umiejętnościami. Jego śmierć była niepowetowaną stratą, tragedią nie tylko dla rodziny i przyjaciół, ale i dla milionów fanów, którzy tłumnie przybywali pod posiadłość Freddiego, by złożyć hołd swojemu idolowi. Jim Hutton, jego przyjaciel i wieloletni partner, opowiada o swoim życiu z Freddiem, którego nie znaliśmy. O kapryśnym i humorzastym mężczyźnie, który potrafił gniewać się całymi dniami o bzdury, by później ot tak o wszystkim zapomnieć. O cudownym, słodkim człowieku, skorym do obdarowywania ukochanych przyjaciół, nazywanych Rodziną, wszystkim, co najlepsze - biżuterią, pieniędzmi, perfumami. O imprezowiczu, który u boku swojego mężczyzny wyciszył się i uspokoił, choć niestety nie na tyle szybko, by uniknąć tragicznego losu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)