Dzieci wdowy
Mateusz Jantar

To druga książka Eugeniusza Werstina, autora "Szklanej góry" jaką przeczytałam. A jedna z trzech jakie napisał pod pseudonimem Mateusz Jantar. Urodzony i wychowany w Wilnie Eugeniusz Werstin ukazuje w swoich książkach dzieje Polaków na Kresach w pierwszej połowie ubiegłego wieku. Ukazuje jednakże dzieje zubożałej szlachty zaściankowej czy też jak w "Dzieciach wdowy" degenerację ziemiańskiej rodziny Radostów, mieszkającej w Karolkowie. Ojciec Radostów był ziemianinem a matka służącą. Po śmierci męża sama w bezwzględnym posłuszeństwie wychowuje swoje dzieci, w tym trzech synów. Kiedy w życiu rodziny pojawia się, nie wiadomo skąd, Józef Puć , gdy ona umiera, to on, bezwzględny i nie znoszący sprzeciwu okrutnik, przejmuje zarządzanie domem i decyduje o losie nieporadnych, mimo swej dorosłości, Radgostów doprowadzając z czasem do totalnego moralnego upadku rodziny, w której życiu pojawia się przemoc, gwałty i morderstwa.
Akcja tej książki toczy się na Wileńszczyźnie w przełomowym czasie dla Kresów. Trwa druga wojna światowa, na Litwie szerzy się bolszewizm, narasta napięcie pomiędzy Litwinami a Polakami. Jest to czas dla Polaków niezwykle trudny pod każdym względem. Fabuła książki jest pełna dramatyzmu, złych emocji, narastającej wzajemnej wrogości między nacjami i w samej rodzinie Radgostów a co cały czas jest podsycane przez manipulującego wszystkimi Józefa Pucia.
A to wszystko na tle litewskiej przyrody.
Nie jest to łatwa literatura, ale bardzo dobra i mimo wszystko powieść mnie wciągnęła, chociaż czułam się porażona realizmem opisów emocji i sytuacji. A postaci Józefa Pucia łatwo nie zapomnę.