Enrico Galiano - cytaty

I dopiero wtedy zrozumiałem, że się rozstawali. To
wtedy zacząłem robić te rzeczy, przez które za każdym razem mnie
wyrzucali.

A im więcej zmarszczek, tym więcej życia
zapisanego na twarzy.

Przyszedł taki
moment, że myślałem, że jestem po prostu głupi i to dlatego nic do mnie nie
dociera.

Chciałaby je mieć,
bo chciałaby mieć tyle życia wypisanego na twarzy. Chciałaby móc ich
dotknąć i wiedzieć, że coś odbiło się na jej skórze, że nie siedzi tam,
zamknięta, ale że życie ją podrapało i zostawiło jakiś znak. I nie obchodzi ją,
czy zrobi to dobrze, czy źle, chce takiego znaku.

Nie mogę sobie
wyobrazić dwóch bardziej odmiennych charakterów.

Jak blizna, ta za uchem. Prawdopodobnie najcenniejsza rzecz, jaką ma.
Dotyka jej często, zawsze gdy chce sobie przypomnieć, kim nie chce zostać,
gdzie nie chce skończyć.

Nie wiem, naprawdę, nie wiem, jak się czułem... Na pewno źle, ale
jednocześnie... Wiesz, od zawsze miałem wrażenie, że nie lubię swojego taty,
nie rozumiałem tego, że jestem tak od niego inny, ale wtedy to wszystko
nabrało sensu, rozumiesz?

Tak, wiem, muszę być dzielna. Muszę udawać, że nic mnie to nie
obchodzi. Muszę się od tego odciąć. Wiem to.

Problemem było to, że nawet nie podejrzewałem, jak okrutnym jest
człowiekiem. Chociaż doskonale wiedziałem, że jest zły, to nie
podejrzewałem jak bardzo, ale wkrótce miałem się o tym przekonać...

Wstaje, patrzy jeszcze raz na babcię i stara się dokładnie zapamiętać tę
twarz pełną zmarszczek. Wie, że w ciągu najbliższych kilku minut przyda jej
się cały spokój tego świata.

Pomimo ciosu i tego, że leżałem na
ziemi, on nie przestawał mówić. Stracił nad sobą panowanie, więc wstałem
i próbowałem się od niego oddalić, pójść do swojego pokoju. Ale on ruszył za
mną, darł się „Wracaj tu natychmiast!”, więc zacząłem uciekać.

Wolałaby odejść, ale nie do drugiego pokoju. Odejść
stąd. Z tego domu. Do innego miasta. Do innego państwa. Nawet na inną
planetę, gdyby się dało.

On mnie zepchnął. Może nie specjalnie, nie wiem, ale
to przez niego, Gioia, to nie była moja wina!

Jedyna rzecz, którą mogłaby
teraz przyznać, to może tylko to, że na świecie istnieje ojciec trochę gorszy od
jej.

Chcę teraz, żebyś się dobrze zastanowiła. Masz tyle czasu, ile
potrzebujesz, ale chciałbym, byś powiedziała nam teraz tutaj, kto, według
ciebie, jest odpowiedzialny za to wszystko. Ja czy twoja mama.