Enrico Galiano - cytaty

Wyobrażała sobie całą tę scenę, a potem przytrafiało się życie ze
swoimi sztuczkami i zmieniało karty na stole, jak mu się podobało, mniej
więcej jak reżyser, który daje swoim aktorom scenariusz do nauczenia się na
pamięć, a oni potem mówią co innego.

Najtrudniejsze było powstrzymanie się od powiedzenia wszystkim, że wie,
gdzie jest Lo, że ma dowody, że to inni nie widzą tego, co ona widzi, a nie, że
ona widzi to, co nie istnieje.

To tajemnica,
o której nikt nie wie i nikt nie może się dowiedzieć, tajemnic się nie zdradza.

„Dwadzieścia sześć dni, trzy godziny, piętnaście minut i jakieś trzydzieści
sekund”,

Jedyne, o czym
marzy, to żeby czas, który minął od ich ostatniego pocałunku, nie przedłużał
się już ani o sekundę dłużej niż dwadzieścia sześć dni, trzy godziny,
piętnaście minut i jakieś trzydzieści sekund.

W skali od jeden do dziesięciu, jak bardzo jesteś zła, Cosa?
– Teraz to jakiś milion, ale przychodziły momenty, że nie było liczb, by to
opisać –

To dziwne, ale cała ta złość, cała chęć, by mu oddać, albo
przynajmniej mieć na niego choć minimalnego focha, przecież w końcu ma
do tego pełne prawo, zniknęły w momencie, gdy tam usiedli.

Dwadzieścia sześć dni, które wydają się teraz
sekundą, chociaż każda minuta tych dwudziestu sześciu dni trwała wieki.

To bardzo ważne. Wiem, że będziesz chciała coś z tym
zrobić. Dla mojego dobra. Pomóc mi. Będziesz chciała z kimś porozmawiać,
ale musisz mi obiecać, że to zostanie między nami.

W każdym razie wiedziałem, że chciał, bym się stał taki jak on, ale
jednocześnie wiedział, że jestem zupełnie inny. Dawał mi odczuć, że mu się
to nie podoba, zaś ja, w odpowiedzi, wiem, że robiłem źle, zacząłem się
zachowywać odwrotnie, niż on ode mnie oczekiwał.

Kilka sekund wpatruje się w to słowo, powtarza je po cichu, po czym
ponownie patrzy w pustkę przed sobą i zaczyna myśleć, że zna co najmniej
dwie osoby, poza tym pokojem, które mają ponad czterdzieści lat i nadal jej
nie mają – prohairezy.

Uwielbiał piłkę nożną
i gry zespołowe, a mnie interesowały tylko rzutki. On myślał wyłącznie
o pieniądzach i pracy, a ja o słuchaniu muzyki i swoich sprawach. Jeśli nasze
relacje od początku nie były dobre, to wyobraź sobie, jak wyglądały wtedy...

To zasługa – a może wina,
w zależności od punktu widzenia – dziadka Alfreda, męża Gemmy, który
zmarł, gdy Gioia miała dziewięć lat.

Zaczął coś w stylu tortur ciszą. Jeśli się odzywał, to tylko po to, by
powiedzieć „cześć”, a i to nie zawsze.

Twórczość Pink Floydów tym się różni od innych, że to muzyka, która
wyłącza cię z tego świata, przy niej odpływasz, często jest smutna, ale ten
smutek staje się prawie czymś pięknym, wręcz słodkim, a potem, pośród tego
smutku, budzisz się i zauważasz, że już nie jesteś smutny, że twoje stopy nie
dotykają ziemi, że jesteś ponad to, że świat jest pod tobą, górujesz nad nim,
że jesteś niczym ocalony – z dala od tego, więc ocalony.