Recenzja książki: Naga

Recenzuje: Justyna Gul

Naga prawda

Kobieca natura jest niezwykle skomplikowana, złożona, a problemy z dotarciem do jej sedna wynikają z uczuciowości i specyficznego sposobu postrzegania rzeczywistości, tak innego od podejścia mężczyzn względem otoczenia. Z tego powodu tylko kobieta może napisać dobrą książkę „o” i „dla” przedstawicielek płci pięknej, a nieliczne wyjątki w tym zakresie potwierdzają jedynie regułę.

Zachwycająco i intrygująco temat ten rozpracowała Izabela Szolc w swoim teatrze „krótkich form”. Książka o wymownym tytule „Naga” to zbiór opowiadać obnażających kobiecą duszę, z całą jej emocjonalnością. Autorka, operując niezwykle plastycznym, żywym językiem, odziera swoje bohaterki ze skorup, pozostawiając je… nagimi.

Zbiór tętni gniewem, miłością, frustracją, nienawiścią – wszystko to wypełnia świat kobiet. Poznajemy zdradzone mentalnie żony i nigdy nie urodzone dzieci. Przeklinamy kolejny dzień za to, że nadszedł, choć świat przy ogromie odczuwanego cierpienia powinien się skończyć („Naga”). Żegnamy kochankę-partnerkę, która do poznawania siebie i Boga potrzebuje gór i zastrzyku adrenaliny („Kochanka”). Strach i lęk przed utratą bliskiej osoby przeciwstawia się tu pragnieniu wolności i instynktowi nomady, który pcha ją w świat.

Nienawidzimy matek i je kochamy („Mama”). Rozważamy wraz z bohaterkami kwestie nieśmiertelności i potomstwa, tworzymy nowe życie, gdzie słowo „my” kreuje niezależnego osobnika będącego zaledwie komórką w fazie podziału. Opłakujemy także śmierć męża i swoje wdowieństwo …

Wszystkie bohaterki Szolc łączy jedno – są kobietami z krwi i kości. Mają swoje pragnienia, nadzieje, tęsknoty i pretensje, które - nawet niewypowiedziane - kiełkują w duszy i sercu. "Naga" to opowieść o nas – świętych i grzesznicach, przeciętnych i wyuzdanych, gwałconych, poniżanych bądź lekceważonych. To historie o matkach, żonach, wdowach, dziewicach i dziwkach. To książka, która krzyczy, a echo niesie się daleko w świat.

„Naga”, jako książka kontrowersyjna, z pewnością nie trafi do wszystkich – znajdzie równie szerokie grono przeciwników, jak i zwolenników. I choć ja skłaniam się ku tej pierwszej grupie, chylę czoła przed kunsztem Izabeli Szolc, dla której słowo jest tworzywem do rzeźbienia… nagich kobiet.