Wyścig z czasem

- Jak już mówiłem to byli lekarze i urzędnicy, ale jeżeli chodzi o rytuał to mam tu w tej księdze wszystko co udało mi się zebrać. Jednak nie interesowałem się tym od dziesięciu lat. Poznałem wtedy jednego naukowca. Robił wtedy habilitację na uniwersytecie w Warszawie i napisał publikację traktującą po części o tym rytuale. Ale wtedy jeszcze nie miał zbyt dużo informacji. Jeżeli będziesz chciał to możesz go poszukać. Może dziś wie więcej. Rafał wstał bez słowa. Nie upił nawet łyka z ciągle parującej herbaty. Podszedł do ojca i wyciągnął rękę po książkę, którą mu podał. - Tylko proszę niech nie opuści ona tego domu. Zarówno dla twojego, jak i naszego dobra. – poprosił ojciec. Usłyszeli głos matki, która ich wołała do kuchni. Kiedy tam weszli stała przy oknie wpatrzona w stronę drogi biegnącej nieopodal. - Stoi tam jakiś facet i od godziny, albo i dłużej gapi się tu – wskazała palcem, ale nikogo tam nie dojrzeli – Nie rozumiem, przed chwilą jeszcze tam był. Rafał z księgą pod pachą poszedł do pokoju na górę. Rozłożył się na łóżku i zaczął czytać. Kult jakiemu oddawali się jego rodzice, dzięki któremu on podobno ożył był uprawiany przez odłam plemion Sandomierzan. Wierzące w to osoby zostały wydalone ze społeczności i przeniosły się na późniejsze ziemie radomskie, w okolice Grabu Gielniowskiego. Wierzyli oni, że czas posiada trzy duchy. Jeden odpowiada za przeszłość, drugi za teraźniejszość, a ostatni za przyszłość. Nie ingerują one w losy ludzi, a nawet chronią ich przed ingerencją chaosu. Chaos jest przeciwieństwem czasu. Czas jest symbolem porządku, normalnego stanu rzeczy, chaos zaś stara się go naruszyć. Posiada on swojego wysłannika, który stara się przechytrzyć duchy czasu i zmusić je do zejścia na ziemię pod postacią ludzką. Jeżeli to mu się uda wtedy czas sam w sobie jest bezbronny, a chaos może nim sterować jak mu się tylko podoba. Według legend kiedyś to się udało chaosowi. Nieświadome niebezpieczeństwa duchy czasu postanowiły pomóc zrozpaczonej rodzinie, której zmarło troje dzieci. Odnaleźli dusze tych dzieci i wraz z nimi wrócili na ziemię. W tym czasie chaos wiedząc, że jest bezkarny rósł w siłę przez lata. Kiedy poczuł, że jest wystarczająco silny zaczął ingerować w losy ludzkie. Miał na uwadze tylko jedną rzecz - nie zranić dzieci, wtedy już dorosłych ludzi, ani nie pozwolić im, aby wiedziały kim są w rzeczywistości. Gdyby zginęły duchy czasu powróciły by na swoje miejsce. Przez dziesiątki lat chaos robił co tylko chciał pogrążając ludzkość w zarazach, plagach i kataklizmach. Nie pozwalał sobie jednak na zabijanie zbyt dużej ilości ludzi, oni byli jego zabawkami. Kiedy dzieci, już jako starcy poumierali chaos znowu stał się bezbronny. Duchy czasu czując się odpowiedzialne za całe nieszczęścia jakie spotkały przez nich śmiertelników po raz pierwszy i jedyny ośmieliły się zaingerować w losy świata i cofnęły czas do dnia kiedy postanowiły pomóc biednej zrozpaczonej rodzinie. Ludzi nie wiedzieli o niczym co się wydarzyło i od nowa tworzyli swoją historię. Całe zajście zostało jedynie w pamięci duchów czasu jako nauczka i wysłannika chaosu, który od tamtej pory stara się sprowadzić duchy czasu na ziemię i je tu uwięzić. Przez dziesiątki lat nie udawało mu się to, ale nie przestawał próbować. Zszedł na dół, ojciec siedział w swoim fotelu z gazetą. - Kim jest ten historyk o którym mi mówiłeś? – Rafał stanął w drzwiach salonu z plecakiem na ramieniu. - Co robisz? – zdziwił się ojciec, odłożył gazetę. - Jadę z nim porozmawiać. Jak on się nazywa. - Jachimski Marek. Dziesięć lat temu wykładał na UW, być może tam jeszcze uczy. Mam jego stary numer telefonu, domowy. Zaczekaj chwilę. – ojciec wstał i poszedł do drugiego pokoju. Rafał domyślał się, że spisuje numer z czarnego notesiku. Wrócił i wręczył chłopakowi kartkę z numerem – Jak będziesz z nim rozmawiał to powołaj się na mnie. To powinno go bardziej otworzyć. Zaczekaj zawiozę cię na pociąg. - Nie trzeba. Mam za ch