Ucieczka od natury...

Dlaczego jednak uciekamy od natury skoro należymy do niej?

Czemu nie szanujemy innych istot żyjących na ziemi? Uważamy np., że zwierzęta nie mają duszy, że są gorsze od nas?

Dlaczego na każde zjawisko patrzymy tylko przez swoje okulary?

 Bądź co bądź to właśnie natura daje nam szerokie spektrum działania, gdy kultura tłumi nasze ,,ja”. Każe się wpisywać w jakieś wymyśle formy już od dzieciństwa.

Kultury tradycyjne postrzegamy jako prymitywne. Nie dochodzi do nas, że oni mogą czuć się szczęśliwi. Jak to szczęśliwi??? Kąpiąc się w rzece? Jedząc robactwo? Mieszkając w lepiankach?

Ta myślimy, lecz oni czują się dobrze. Są samowystarczalni, żyją na luzie, bawią się, tańczą, śpiewają, obchodzą różne obrzędy, szanują wiedzę przodków i dobre duchy.

Być blisko natury, to dla mnie jednoczyć się ze wszystkim wokół. Być łącznikiem między ziemią a niebem. Stać pomiędzy sacrum, a profanum. Być niebem, które niesie cały Wszechświat.

Jesteśmy tak głęboko wplątani w kulturę, w to, co w pewien sposób oddala nas od naszego źródła.

Czynniki klimatyczne powodują, że musimy zakładać na siebie odzież, lecz czy ktoś z nas pomyślał kiedyś, że ubranie przykrywa naszą naturę? Zakrywa nasze prawdziwe ja, maskuje, ukrywa, przekształca.

Wstydzimy się swojego ciała, naszej seksualności. Tego co robi z nami czas, jakie zmiany w nas przeprowadza. Niektórzy nie potrafią bez lęku poruszać się nago.

Wstydzimy się seksu, a to przecież naturalny popęd.

Buty oddzielają nas od ziemi. To wspaniałe uczucie błądzić stopą w trawie, odczuwając naszą planetę.

Parasol chroni nas przed deszczem, który zresztą powoduje w nas przygnębienie i smutek.

Jak niesamowitym jest tańczyć w deszczu, wymieniać się energią. Czuć jak krople przeszywają ciało i rozbierają wszystkie pragnienia na cząstki.

Upinamy włosy, które takie należą do stanu kultury. Rozpuszczone luźno należą do stanu natury. Nie wiem, czy to jakaś opozycja wobec tego stanu, ale uważano, że ladacznice noszą rozpuszczone włosy. Kobieta porządna nosiła je związane.