Ucieczka od natury...

Miałam sen…a w tym śnie widziałam bujny i soczysto zielony las. Pomiędzy jego drzewami rozkwitały niesamowicie kolorowe kwiaty, we wszystkich barwach tęczy.

Miejsce to było nietypowe, jak bardzo nietypowym może być las o wszystkich porach roku…wspólnie w jednym czasie.

Widziałam też zwierzęta, które były uwięzione. Jednak przemieniły się w orły i poszybowały w przestworza. I ja szybowałam razem z nimi, jednocząc się z ich trwaniem, współodczuwając jedność.

Nucąc pieśń: ,, Wszyscy jesteśmy braćmi, łączy nas wszechmogąca i nierozerwalne więź. Jesteśmy jednością tego świata, łączy nas współoddech.”

 I z takim idealistycznym wstępem, chciałam rozpocząć swoje rozważania.

W myśl ewolucjonistów, jesteśmy jednością ze światem natury, nic nas nie może poróżnić. Świat ludzki i świat natury żądzą się tymi samymi prawami. Chcąc czy nie chcąc, jesteśmy ogniwem tej planety, dzieląc ją z innymi.

Niby tak.

Jednak ludzie nie lubią być przyrównywani do zwierząt. Nie bierzemy pod uwagę tego, że też nimi jesteśmy. Oddzielamy zwierzęta od ludzi. Jednak niektóre zachowania w ogóle nas od nich nie różnią. Tak samo rozmnażamy się, oddychamy, jemy, zabijamy, egzystujemy. I wśród ludzi są pasożyty i Ci co kierują się tylko instynktami.

Jednak z uporem maniaka mówimy: Nie, my jesteśmy wyżej niż zwierzęta.

W końcu jako istoty ludzkie mamy zdolności do odczuwania tzw. wyższych uczuć i emocji. Nasz mózg jest silnie rozwinięty. Potrafimy kochać, zatracać się w empatii. Z pkt. Widzenia biologii, pomyślmy, czy te umiejętności gwarantują przetrwanie na świecie?

Nie bardzo. Do życia potrzebne są podstawy tj. oddychanie, odżywianie, rozmnażanie i silna adaptacja do panujących warunków. Uczucia wyższe sprawiają, że świat już nie jest taki prosty, wręcz staje się dużo bardziej skomplikowany.