"To, co nam było, to nie była miłość..."

Wiedziała, że zdradziła Olka, nie wiedziała tylko w jaki sposób mu o tym powiedzieć.

-         Poczekaj, nie teraz ! Doradzała jej Ulka, jesteś głupia, nie rób mu tego. Daj sobie czas, miesiąc, zobaczysz. Wspomnisz moje słowa. Zostawi Cię, znajdzie sobie inną, takich jak Ty jest tysiące to bawidamek, nigdy nie odejdzie od żony i dzieci. Nie wiem w jaki sposób mydli tym wszystkim dziewczynom oczy, ale robi to perfekcyjnie.

-         Ulka, przestań. On chce być ze mną. Ze mną rozumiesz?  A mi jest przy nim dobrze. Rozumie mnie, docenia. Mamy wspólne pasje i zainteresowania. Poza tym, seks jest inny, cudowny.

-         Och, dziewczyno, wróć na ziemię, jesteś dla niego tylko zdobyczą. Będzie polował dopóki nie odbije się od ściany. Nie poznaję Cię, co On z Tobą zrobił.

Gorące uczucie trwało jeszcze kilka płomiennych tygodni. Pani Kasia podejrzewała, że Anka wpadła w sidła doktora. Próbowała przemówić jej do rozsądku, niestety bezskutecznie. Tylko Ona sama mogła przekonać się na własnej skórze, do krwi poczuć swój błąd, swój grzech. Oplótł ją ramionami swoich kłamstw i karmił nimi do syta. Wykorzystał w najgorszy z możliwych sposobów, zranił boleśnie, tak jak tylko można zranić kobietę. Wszystko rozpadło się po dwóch miesiącach. Nagle przestała być Jego Anulką. Już nie prawił jej komplementów, nie chciał bywać blisko, nie całował nadgarstków, nie odwoził do domu, nie przeczesywał palcami jej włosów. Skoczyły się namiętnością usłane noce, pełne pożądania skrzyżowane w swoją stronę spojrzenia. Szepty i westchnienia. Byli już bardziej obok niż ze sobą. Powiedział jej że chce ratować swoje małżeństwo, a Ona miała wrażenie, że to tylko sen.  Zły sen.

Składała się przez kilka tygodni w jedną całość. Olek oczywiście nie świadomy niczego, starał się...

A do Anki dopiero teraz dotarło, jak bardzo go skrzywdziła, postanowiła ratować, to co pozostało z ich dawnego związku, oprzytomniała, za pomocą przyjaciół wzięła się w garść. Z dnia na dzień coraz bardziej oddalała się od Artura i pękniętych wspomnień. Wracała do życia. Uśmiechała się, skończyła staż, znalazła pracę w pobliskiej przychodni. Było normalnie. Nigdy więcej nie powróciła myślami do tamtego życia, do tamtego snu. Nie widziała go już nigdy potem, słyszała tylko, że spotyka się z Kaśką, Jolką, Ewką...

Było jej żal, że nie posłuchała swojej wewnętrznej suflerki, że za nic miała trzeźwe spojrzenia przyjaciół, rady...

Musiała się oparzyć i zrobiła to boleśnie. Ale czas leczy rany. Nauczyła się jednego, szczęście budowane na czyimś nieszczęściu to tylko pozorne znaczki miłości. A wszystko to, co czynimy innym wraca do Nas.

-         Tato, tatko, chcę te buciki, proszę...

-         Kochanie, przecież tatuś wczoraj kupił Ci podobne.

-         Dla Was wszystko Moje skarby...

Usłyszała i gwałtownie odwróciła się na palcach. To był On. Nie mogła uwierzyć. Piękny obrazek, kochającej się rodziny. Bez chwili namysłu, podeszłą śmiało.

-         Dzień dobry, przywitała się z Arturem, dzień dobry pani, podała dłoń jego żonie.