"To, co nam było, to nie była miłość..."

Kiedy Anna skończyła pracę, pożegnała się z całą załogą i opuściła klinikę. Miała spotkać się dziś z Olkiem, ale jakoś, wcale nie to absorbowało jej umysł. Myślami była w gabinecie Artura. Nie mogła przestać o nim myśleć. Usiadł wygodnie w fotelu jej myśli i ani myślał by go opuszczać.  Wieczorem spotkała się z Ulką, swoją przyjaciółką, opowiedziała jej o wrażeniach dnia, nie pomijając rzecz jasna osoby dr Breguły.

-         Anka, Tobie kwitną rumieńce kiedy o nim mówisz.

-         No coś Ty, to świetny specjalista, cieszę się, ze trafiłam pod jego skrzydła, wiesz ile mogę się od niego nauczyć ?

-         Tak. Tylko obawiam się, że to nie tylko jedyny powód Twojego entuzjazmu.

-         Daj spokój, mam swojego Olka, kocham go i jestem szczęśliwa. Zresztą Artur ma żonę i dzieci. Co prawda, obecnie są w separacji, ale widać, że bardzo kocha swoją rodzinę...

-         Tak ? Zapytała Ulka, zdążył Ci o tym wszystkim opowiedzieć w ciągu pierwszego dnia? Podejrzany typ...

-         Przestań, wszędzie węszysz podstęp.

-         Nie, Moja droga, ja w przeciwieństwie do Ciebie, trzymam głowę na karku a nie w chmurach.

Dziewczyny pożegnały się. Anka wracała do domu, pełna sprzeczności. Przed oczami wciąż miała  czarujący uśmiech Artura, jego zabawny wyraz twarzy, głębokie spojrzenie zapierające dech... ach pomyślała...

Kolejne dni przypominały trochę kadr z romantycznego filmu. Anna promieniała. Piękniała. A wszystko to, za sprawą doktora, który obsypywał ją komplementami, flirtował słowami. Złotą obrączkę schował głęboko na dno szuflady, a plan zdobycia Anny, górował. Któregoś dnia, kiedy oboje skończyli pracę, zaprosił ją na drinka. Dziewczyna bez chwili namysłu zgodziła się. Cały wieczór zajęło jej robienie się na bóstwo. Mała, czarna sukienka, odkrywająca plecy, sprawiała, że Ania wyglądała olśniewająco.  Jej zgrabne, długie nogi wyśmienicie pasowały do czerwonych szpilek. Szyję i uszy zdobiły małe perełki. Skromny, delikatny makijaż i nutka mandarynkowych perfum otulająca ciało. Całość sprawiała piorunujące wrażenie.

-         No, no gdyby Cię teraz Olek widział... komentowała Ulka.

-         O co Ci chodzi ? Olek jest u rodziców. Poza tym to, tylko spotkanie z kolegą z pracy.

-         Tak, tak, łowcą kobiet. Uważaj, Anka, dobrze Ci radzę.

Nie wzięła sobie do serca słów przyjaciółki, a powinna. Szybko dotarła na umówione miejsce. Czekał na nią, widziała jak rozgląda się dookoła, jak szuka jej wzrokiem. Kiedy przybliżała się do niego, zauważył ją i śledził wzrokiem. Zmierzył swoimi oczyma, każdy milimetr jej ciała. W  jego źrenicach paliło się pożądanie. Jadł ją łyżkami.

-         Wyglądasz prześlicznie, wyszeptał całując w policzek. I cudownie pachniesz.

Onieśmielał ją jak nikt przedtem. Stawała się przy nim, nie sobą. Czuła się jak zahipnotyzowana. Niemniej jednak podobało się jej, jak ją uwodził, jak doceniał. Słowa, które przyklejały się do jej duszy, były słodkie, rozkoszne. Olek już dawno zapominał częstować ją komplementami. Uwodzić, flirtować. Przy Arturze czuła się kobietą.

Cały czas starał się niby przypadkiem dotykać jej skóry, podczas tańca był nazbyt blisko Niej, czuła jego ciepłe, silne ciało, przez tkaninę sukienki. Jej ciało reagowało na tego mężczyznę błyskawicznie, czuła w brzuchu stado motyli, tańczące dreszcze na skórze. Ten wieczór zakończył się silnym, niekontrolowanym wybuchem pożądania. Namiętność królowała. Osiągnął swój cel, a Ona wpadła po same uszy. Czuła się dopieszczona, piękna i zrelaksowana do granic możliwości.