"To, co nam było, to nie była miłość..."

Pani jest z pewnością żoną Artura ? Mąż tyle mi o pani opowiadał....

Patrzyła jak z każda chwilą robił się coraz mniejszy....

-         Pozwól kochanie, że Ci przedstawię, to moja... koleżanka z pracy Anna.

-         Miło mi Panią poznać, może usiądzie Pani z nami i napije się kawy ? Zapytała Jego żona.

-         Bardzo dziękuję, ale spieszę się do narzeczonego.

-         Tak wiem, powiedziała kobieta, w narzeczeństwie jest pięknie, ale... wie Pani co ? W małżeństwie też nie jest gorzej, prawda kochanie ? Pocałowała Artura w policzek. Do widzenia Pani, wszystkiego dobrego.

Wzięła głęboki oddech, spojrzała ostatni raz na Artura. Był taki malutki. Nic nie pozostało z czarującego, uwodzącego seksownego amanta. Stał tam, taki zwykły, mały-wielki kłamca.

-   Do widzenia, miło było Panią poznać. Życzę Państwu dużo szczęścia, bo przecież  szczęście to właśnie codzienność.

Odeszła, nie odwróciła się więcej, szła dumna, zadowolona i utwierdzona w przekonaniu, że postąpiła najlepiej jak tylko mogła. Była bogatsza o kolejne, trudne doświadczenie, to uczyniło ja silniejszą.

Znów była sobą, Anią.

A On ?

Nigdy więcej już go nie zobaczyła, słyszała tylko, że spotka się z Iwoną, Aśką, Olką....