Stonoga i gilotyna

         Pewnego ranka stonoga wstała jak zwykle o świcie. Mieszkała w wygodnej, przytulnej dziupli. Jak co dzień, zrobiła sobie herbatę i usiadła na bujanym fotelu przy niewielkim oknie.

         Spokój poranka został przerwany przez długi, denerwujący dzwonek u drzwi. Poirytowana stonoga otworzyła je i ujrzała swojego sąsiada, żuka.

-Dzień dobry. Uroczy dzień, nieprawdaż?- powiedział.

-Owszem- odparła stonoga- Jak się spodziewam, skoro tu przyszedłeś, masz do mnie jakąś sprawę?

-Racja. Masz wziąć udział w następnym posiedzeniu rady.

-Ja? Czemu?- zdziwiła się.

-Mnie nie pytaj- odparł żuk.

-Kiedy jest to posiedzenie?

-Dzisiaj.

-Acha.

Potem żuk pożegnał się i wyszedł, zostawiając zaintrygowaną stonogę stojącą na luksusowym perskim dywanie. Do końca dnia nie mogła się skupić. Wiele razy kandydowała do rady miasta-bez skutku, a teraz została poproszona o udział w posiedzeniu!

Około godziny osiemnastej ruszyła w stronę ratusza. Minęła targ z kolorowymi kramami i krzyczącymi sprzedawcami, sklepik z pamiątkami, kiosk i śpiewające na chodniku pająki.

Weszła do sporego ratusza. Przez myśl przemknęło jej, że może padła ofiarą kawału, ale po chwili w jej stronę ruszyła jej najlepsza przyjaciółka, dżdżownica, należąca do rady miasta.

-Elo! Posiedzenie zaraz się zacznie. Chodźmy!- zawołała. Po chwili zebrali się już wszyscy członkowie rady miasta i usiedli za sporym, długim stołem.

-Witam na tysiąc dwieście któryśtam posiedzeniu rady miasta Kropki Małe- powiedział burmistrz, Pan Biedronek- Dzisiaj gościmy stonogę, która pomorze nam rozwiązać kilka problemów.

-Jakich problemów? Ciastka są, wszystko git!- krzyknęła dżdżownica.