Tajemnica Melanie cz.6

- Witaj Melanie, czekaliśmy na Ciebie – uśmiechnął się do mnie mężczyzna – Jestem Król Edgar, a to moja żona Królowa Mia. Czekaliśmy na Ciebie kilkaset lat, aż w pewnym momencie mój syn odkrył jak się z tobą porozumieć, znalazł przejście do twojego świata. I w końcu udało nam się tu Ciebie sprowadzić.

Gdy słuchałam co do mnie mówił przyjrzałam się mu dokładnie i zebranych tutaj. Wszyscy byli piękni i dostojni, oczy mieli różnych nietypowych kolorów. Niektórzy z nich jak i król mieli na skroni znamiona w kształcie gwiazdy. A uszy mieli wydłużone jak elfy.

W pewnej chwili do sali wszedł młody mężczyzna o bursztynowych oczach, burzy, kasztanowych włosów i też miał znamię na skroni. Uśmiechał się do mnie pogodnie, wyminął, po czym stanął przed królem.

- Przepraszam, że sie spóźniłem ojcze – usiadł koło niego i spojrzał na mnie. Po chwili uświadomiłam sobie, że to on był tym mężczyzną którego widziałam już kilka razy i słyszałam jego głos.

- A to jest mój syn Moe – powiedział do mnie król. – A więc Melanie wróćmy do rzeczy. Sprowadziliśmy Cię tu, ponieważ jesteś nam potrzebna. Mojemu królestwu grozi niebezpieczeństwo. Kilkanaście lat temu jedna z wróżek przepowiedziała jednemu w poprzednich władców, że nadejdą mroczne czasy nad nami, że zawładną nami złe moce i dobro zniknie na zawsze. I stało się, kilka miesięcy temu zaatakowali nas nasi odwieczni wrogowie, Cesarstwo Euzebiusza XII. Jest on złym czarnoksiężnikiem, miejącym przy sobie niezliczona armię przeróżnych, ohydnych stworów. Posiada wielką moc i chce zdobyć cały świat by szczęście już nie było. Ale wróżka przepowiedziała też nam, że przybędzie do nas zaświatów bogini, dobra i pomoże nam przezwyciężyć zło. Będzie miała niezwykłą moc, urodę i… - zawahał się - … i będzie się nazywała Melanie… - Spojrzał na mnie, czekając na moją reakcje.

Po chwili doszedł do mnie sens jego słów. Bogini nazywała się tak samo jak ja, ale to nie możliwe, że to mogłabym być ja.