SUPERNAPIĘCIE

palcach, ale żółwia nie przegonił. - Bez jaj! - Pomyśl. Achilles porusza się dziesięć razy szybciej niż żółw, a żółw ma nad nim dziesięć metrów przewagi. - Rozumiem. Musi go dogonić, a potem przegonić. - Gdy Achilles przebiegnie dziesięć metrów, które go na starcie dzieliło od żółwia, to zwierzak zdąży już przedreptać jeden metr. Gdy Achilles przebiegnie z kolei ten metr, to żółwik przepełznie dziesięć centymetrów. Gdy Achilles osiągnie pozycję, jaką żółw zajmował uprzednio, zwierzak zdąży przemierzyć pewien mały dystans i cały czas będzie prowadził w wyścigu. - Twierdzisz, że Achillesowi nigdy się nie uda prześcignąć powolnego żółwia? - Zenon z Elei tak twierdził. Ja jednak rozwiązałem ten problem. Czym niższa liczba, tym jest bliższa zeru. Między liczbą jeden a zerem są ułamki. Gdy Achilles przebiegnie odległość między nim a żółwiem, która w końcu zmniejszyła się do najmniejszego ułamka milimetra, to zwierzak pokona również odległość najmniejszego ułamka milimetra, gdyż nie istnieje mniejsza odległość. W taki oto sposób Achilles… - Znowu będzie za żółwiem o ten dystans, który ich dzieli. Coś pomyliłeś. - Faktycznie. Pomyliłem się. Istnieje przecież odległość mniejsza od najmniejszego ułamka milimetra. Zero jest przecież mniejsze od najmniejszego ułamka. Gdy Achilles przebiegnie odległość najmniejszego ułamka, to wówczas żółw pokona dystans równy zeru. Tym sposobem Achilles dogoni wreszcie zwierzaka. - A jak go przegoni? - To proste. Zawoła: „Zjeżdżaj stąd, żółwik!” i tym sposobem przegoni go, gdzie pieprz rośnie. - Dobre! - A wiesz, kto wymyślił atom? - Kto? - Demokryt. - A ja myślałem, że Amerykanie. Wiesz, Hirosima i Nagasaki. - To były wielkie tragedie i filozofowie próbowali odpowiednio na nie reagować. Inaczej hedoniści, a inaczej cynicy czy stoicy. Ci pierwsi wywodzą się od Epikura i uznają przyjemność za jedyne dobro. Z kolei cynicy uznawali całą cywilizację za bezwartościową, szczególnie takie jej wytwory jak rząd, własność prywatna, małżeństwo, religia, luksus i wszystkie pozorne przyjemności zmysłowe. Jeden z nich – Diogenes – żył w beczce i wyrzekł się wszelkich zbytków. Aleksander Wielki, wówczas największy władca świata, odwiedził Diogenesa i spytał go: „Czy jest coś, co mógłbym dla ciebie zrobić, by poprawić nędzne warunki, w których żyjesz?” - I o co go poprosił? - Diogenes odpowiedział: „Tak, możesz odsłonić mi światło, bym widział słońce.” - Rozumiem, Aleksander Wielki zasłonił mu sobą słońce, a Diogenes akurat chciał się opalać. A co z tymi stoikami? - Uczyli się jak być obojętnym na wpływy zewnętrzne. Wierzyli, że człowiek jest niezależny i wolny, gdy nie pozwala, by wpływały na jego charakter dobre lub złe wydarzenia. Uważali, że wszystko, co się dzieje na świecie, jest z góry zaplanowane przez Stwórcę. Po stoicyzmie przyszedł czas na chrześcijaństwo. W XVIII wieku pojawił się natomiast utylitaryzm, który doradzał ludziom przeciwstawienie się przeciwnościom losu. Utylitarystom z kolei przeciwstawił się Kant. - I pojawił się zwyczaj kantowania? - Kant nie popierał kantowania. Wymyślił zasadę: „postępuj tylko wedle takiej maksymy, co do której możesz zarazem chcieć, żeby stała się powszechnym prawem”. Gdyby wszyscy kantowali, to nikt nikomu by nie mógł zaufać, więc nie powinien człowiek kantować. Taki był sposób myślenia Kanta. A potem nadeszły czasy filozofii współczesnej czyli pragmatyzmu i egzystencjalizmu, ale to już zupełnie inna bajka. 6. Pomyślałem, że nie muszę się więcej wysilać. „Skoro ktoś traktuje mnie niepoważnie” – rozważałem – „i nawet nie przedstawia się, to ja też nie muszę zbytnio przykładać się do pisania o filozofii”. Doszedłem do wniosku, że prawdopodobnie w suficie jest zamontowana kamera. Wyrwałem więc ze środka zeszytu podwójną kartkę, napisałem na niej: „KONIEC” i podniosłem do góry, by e