Stonoga i gilotyna

-Mam alergię na ciastka!- zaprotestował ktoś.

-Proszę o ciszę!- przerwał kłótnię Pan Biedronek- Jesteśmy zacofani. W pobliżu znajduje się miasto ludzi. Chcemy, żeby stonoga zyskała od nich jakąś technologię.

-Co takiego?!- zdziwiła się.

-To, co słyszałaś- odparł chrabąszcz.

-Mam iść do ludzi ukraść im radio czy coś?!

-Nie radio! Idź, znajdź coś, czego nie mamy, zapisz szczegóły konstrukcyjne i wróć- zirytował się burmistrz.

-Ale… dlaczego ja?

-Jesteś najlepsza do tego zadania. I masz szansę udowodnić, że nadajesz się do rady miasta- odparł Pan Biedronek.

 -Moglibyśmy przeznaczyć większe sumy pieniędzy na badania techniki…- wtrąciła nieśmiało.

-Nie, nie, nie. Wszystkie sumy przeznaczamy na walkę ze środkami owadobójczymi. Zgadzasz się na wykonanie tego zadania czy nie?!

-No... dobrze- westchnęła stonoga.

Następnego dnia, pełna strachu i ciekawości, ruszyła w stronę miasta ludzi. Miała niewielki plecak z prowiantem, notes i mały ołówek.

„Znajdę szybko coś i wracam do domu, gdzie czekają mnie perskie dywany, ładne obrazy i placki ziemniaczane”- pomyślała, żeby dodać sobie otuchy. Szybko przekroczyła mury miasta. Unikała środków ulic, by nie zostać rozdeptaną. Pospiesznie pełzała pomiędzy nogami ludzi. Im bliżej centrum miasta była, tym bardziej musiała uważać. Zaglądała do paru domów, ale w środku znajdowali się mieszkańcy. Bała się, że mogłaby zostać zauważona.

W końcu doszła do centrum miasta. Ogarnęła ją panika. Nigdzie nie widziała czegoś, czego szczegóły konstrukcyjne mogłaby zanotować. W końcu jej wzrok padł na wysokie… coś. Wyglądało bardzo groźnie, choć stonoga nie wiedziała, do czego służy. Z ulgą wyrysowała plan urządzenia, narysowała dwie belki, ścięte ostrze i kilka innych. Z radością wróciła z powrotem do Kropek Małych. Udała się prosto do ratusza.