Que debemos pasar tiempo juntos. Tom II. Rozdział 30

            - Kajtek przyszedł do szpitala. Domaga się zabrania córki.

            - I co teraz? Przecież ma prawo to zrobić.

            - Spokojnie. Nic nie wskóra. Mała jest pod obserwacją. Lekarze wiedzą, co się stało.

Kilka minut później znaleźli się na oddziale dziecięcym. Kajtek nerwowo chodził po korytarzu. Gdy ich zauważył, szybko podbiegł i zaczął się awanturować.

            - Jak mogłaś mi to zrobi?! Własna siostra?

            - Uspokój się – starała się uciszyć brata. – To nie miejsce, ani czas na takie rozmowy.

            - Nie? A kiedy będzie? Jak i ją mi zabierzesz?

            - Kajtek, o co ci chodzi? Sam sobie ją odbierasz. Nie pozwolę żebyś pił i niszczył jej życie, rozumiesz?

            - Nie potrafisz załatwić tego prywatnie?! Po, co policja do tego?

            - Po to, że pobiłeś ją i naraziłeś dziecko na utratę zdrowia, albo nawet życia – wtrącił, przysłuchujący się kłótni, Maks.

            - Nie wtrącaj się. Nie masz żadnego prawa do tego.

            - Owszem mam. Jestem po pierwsze lekarzem i mam dbać o ludzkie życie. Po drugie twoja żona wybrała mnie na ojca chrzestnego, dlatego mam prawo dbać o swoją chrześnicę. A po trzecie, skrzywdziłeś bliską mi kobietę, więc nie mów mi o moich prawach.

            - Proszę, proszę. Widzę, że romans się rozwija. Więc z łaski swojej zróbcie sobie własne dziecko, a od mojego wara!

Dziewczyna usiadła na krześle, stojącym obok i dłońmi zakryła twarz. Po chwili usłyszeli jej cichy szloch. Mężczyźni natomiast stali nad nią, nie wiedząc, chyba, co robić.